Mapa szczegółowa

Eugeniusz Sobczyński

Pierwsze prace nad nią rozpoczęto w latach 1919-1921. Była to jednokolorowa kontrreprodukcja map zaborczych ze spolszczonymi nazwami fizjograficznymi. W latach 1922-1926 wydawano kopie map zaborczych po pobieżnym sprawdzeniu w terenie i zmianie nazw na polskie. Były to mapy w wersji od jedno- do czterobarwnej z siatką kilometrową w odwzorowaniu quasi-stereograficznym WIG. Dopiero w 1930 r. przyjęto dla niej jednolity podział na arkusze, który wywodził się z podziału mapy w skali 1:100 000 na dziewięć części (oznaczonych literami A, B, C, D, E, F, G, H, I) o wymiarach 10’ (długości) x 5’ (szerokości geograficznej). Od 1927 r. mapy drukowano w kolorze czarnym, jedynie arkusze terenów górskich o skomplikowanej rzeźbie terenu drukowano w dwóch kolorach – czarnym i brązowym. Od 1933 r. zaczęły się ukazywać mapy szczegółowe w wersji turystycznej – pięcio- lub sześciokolorowe oraz narciarskiej – ośmiokolorowe.



Źródło: B. Krassowski, Polska kartografia wojskowa w latach 1918-1945. MON, Warszawa 1974, s. 94.

W pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości wydawano głównie mapy obejmujące tereny poligonów i placów ćwiczeń. Bardzo interesująca była mapa obozu ćwiczebnego w Biedrusku (druk wykonany w 1925 r. był reprodukcją mapy niemieckiej w skali 1:25 000 z 1916 r.). Oprócz bardzo bogatej treści topograficznej zawierała ona granice: obszaru ćwiczeń, terenu wybuchów, strefy bezpieczeństwa, a także stanowiska obserwacyjne i posterunki bezpieczeństwa.

W następnych latach 75% wydanych arkuszy przedstawiało tereny zachodnie i północne wzdłuż granicy z Niemcami, Wolnym Miastem Gdańskiem i Prusami.

Prace wykonywane w latach 1932-1938 (reambulacja i zdjęcia topograficzne łącznie) w poszczególnych rejonach Polski (liczba ark.)