Urodził się 6 marca 1927 r. w Murawinku (pow. chełmski). Maturę uzyskał w 1949 r. w Katowicach, a następnie ukończył Międzywydziałowe Studium Pedagogiczne. Powołany do wojska, otrzymał skierowanie do Oficerskiej Szkoły Topografów w Warszawie, którą ukończył w stopniu porucznika. Został wykładowcą kartografii tej szkoły (już po jej przeprowadzce do Jeleniej Góry). W 1952 r. został oddelegowany na studia na Wydziale Geodezji Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Kujbyszewa w Moskwie, które ukończył z wyróżnieniem.

Trzy lata pracował w Wojskowych Zakładach Kartograficznych, pod koniec jako kierownik Oddziału Analiz Redakcyjnych. W 1963 r. został przeniesiony do Zarządu Topograficznego Sztabu Generalnego WP na stanowisko redaktora map w Oddziale Redakcyjno-Kartograficznym. Był członkiem redakcji publikowanego w latach 1962-68 „Atlasu Świata Służby Topograficznej Wojska Polskiego”, w której odpowiadał za odwzorowania i konstrukcję matematyczną. Do zamieszczonych w tym atlasie map świata opracował oryginalne odwzorowanie umowne, nazwane na jego wniosek „odwzorowaniem Służby Topograficznej WP”. To rozwiązanie, opisane i umotywowane przez niego w „Polskim Przeglądzie Kartograficznym” dopiero w 1975 roku, na dobre zadomowiło się w wielu polskich atlasach, encyklopediach i podręcznikach. Wykładał w Wojskowej Akademii Technicznej kartografię matematyczną i redakcję map (do 1980 r.). W 1971 r. obronił na Politechnice Warszawskiej rozprawę doktorską pt. „Niektóre teoretyczne problemy automatycznego odczytywania i przetwarzania informacji kartograficznej.”

Zwolniony z wojska przeszedł do pracy w Instytucie Geograficznym Uniwersytetu Warszawskiego i z tą uczelnią związał się na całe ćwierćwiecze. Był adiunktem w Zakładzie Kartografii, a od 1975 roku także kierownikiem instytutowej Pracowni Programowania i Maszyn Liczących. Praca o kwantytatywnych parametrach kompozycji treści mapy była podstawą nadania mu w 1978 r. stopnia doktora habilitowanego. W 1980 r. objął kierownictwo Katedry Kartografii na utworzonym w 1977 r. Wydziale Geografii i Studiów Regionalnych UW. Funkcję te sprawował 17 lat. Od 1981 do 1992 roku kierował również Instytutem Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie. W 1981 r. został wybrany na prodziekana na macierzystym WGiSR. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje, z których pierwsza przypadła na trudny okres stanu wojennego, kiedy to wielokrotnie stawał w obronie studentów, zyskując ich wdzięczność i szacunek. W 1986 r. uzyskał tytuł profesora. Łącznie wykształcił 60 magistrów, był promotorem 6 przewodów doktorskich. Opracował kilka skryptów i podręczników, był autorem prawie stu rozpraw i artykułów. W 1970 r. wydał podręcznik „Redakcja i opracowanie map ogólnogeograficznych”, a pięć lat później „Kartografia matematyczna, teoria elementarna i zastosowania”. Był współtwórcą odwzorowania dla map topograficznych Polski, zastosowanego w tzw. układzie GUGiK-1980, w którym wykonano mapę topograficzną Polski do celów gospodarczych w skali 1:100 000 oraz mapę przeglądową w skali 1:500 000. Ważną dziedziną jego zainteresowań i eksperymentów była automatyzacja procesów wykonywania map.

Zajmował się również teoretycznymi podstawami kartografii. Jego zainteresowania sięgały także historii kartografii XIX i XX w. Krytyczną ocenę kartografii urzędowej okresu Polski Ludowej, zawarł w referacie przygotowanym na XIX Ogólnopolską Konferencję Kartograficzną w Warszawie w 1990 r. Aktywnie udzielał się w Komitecie Geodezji PAN, kierując od 1975 r. Sekcją Fotogrametrii i Kartografii, a w jej ramach Zespołem Problemów Kartografii. W latach 1973-1982 Wiktor Grygorenko był członkiem Komitetu Redakcyjnego „Polskiego Przeglądu Kartograficznego”, od 1983 do 2003 r. zastępcą przewodniczącego Rady Redakcyjnej tego kwartalnika, a także wieloletnim sekretarzem Rady Programowej „Przeglądu Geodezyjnego”.
Zmarł 25 lutego 2008 roku.

Oprac. Jerzy Ostrowski