Niemiecki górnik, mineralog, lekarz, humanista, zwany ojcem mineralogii. Urodził się 24 marca 1494 roku w Glauchau nad Muldą (Saksonia) w rodzinie sukiennika. Uczęszczał do szkółki wiejskiej, a następnie szkoły łacińskiej. Studia klasyczne odbywał w latach 1514-18 na uniwersytecie w Lipsku, gdzie studiował filozofię i filologię. Już wówczas napisał swoją pierwszą pracę (na temat nauczania dzieci). W okresie 1518-22 uczył łaciny i greki w szkole w Zwickau. Od 1522 roku studiował medycynę, początkowo w Lipsku, później w Bolonii i Padwie. Studia ukończył z tytułem doktora w 1526 roku. W czasie pobytu we Włoszech przez dwa lata pracował także dla wydawnictwa Aldine Press w Wenecji. Praktykę medyczną rozpoczął w 1527 roku w znanym z wydobycia srebra ośrodku górniczym Joachimsthal (dziś Jachymów w płn. Czechach). Do 1533 roku był tam lekarzem miejskim i aptekarzem. Równolegle zajmował się mineralogią i technologią górnictwa. Zbierał, badał i opisywał minerały. W 1530 roku napisał traktat na temat mineralogii „Bermannus; sive, de re metallica”. W 1533 roku przeniósł się do górniczego Chemnitz, gdzie został lekarzem miejskim, a w 1846 roku burmistrzem.

Największe dokonania Agricoli dotyczą mineralogii i górnictwa, a nie medycyny. Jako pierwszy przeprowadził naukową klasyfikację minerałów. Napisał „De ortu et causis subterraneorum” (1544) – pierwszą pracę na temat geologii fizycznej, „De natura fossilium” (1546) – 10-tomowy traktat z zakresu paleontologii, który zadedykował księciu Saksonii, oraz „De re metallica libri XII” – największe dzieło, wydane w Bazylei rok po jego śmierci, w którym w 12 tomach opisał całą ówczesną wiedzę na temat górnictwa, geologii i metalurgii. W księdze V przedstawił technologie pomiarów i przyrządy geodezyjne stosowane w górnictwie. 12-tomowe bogato ilustrowane encyklopedyczne dzieło było przez dwa kolejne wieki najważniejszą pozycją w tym zakresie. Agricola zmarł 21 (lub 15) listopada 1555 roku w Chemnitz.

Oprac. JP