Urodził się 1 września 1923 roku w Kolanowie koło Bochni. Uczęszczał do Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego. W czasie okupacji (od 1942 r.) pracował w biurze meldunkowym gminy Bochnia-Wieś, jednocześnie działał w Armii Krajowej (zajmował się m.in. legalizowaniem i wystawianiem odpowiednich dokumentów dla osób wskazanych przez AK). W 1944 roku został skierowany przez urząd gminy do Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczo-Mierniczej na Krzemionkach w Krakowie. W licu 1946 roku uzyskał dyplom technika mierniczego. Naukę kontynuował na Oddziale Mierniczym Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął w czasie studiów. W latach 1947-50 był zatrudniony w Biurze Projektowo-Regulacyjnym w Krakowie. Wykonywał wówczas pomiary w ramach praktyki na mierniczego przysięgłego. Mierzył m.in. Busko-Zdrój i Jędrzejów. W 1950 roku ukończył studia i rozpoczął pracę w Centralnym Biurze Projektów Kombinatu Nowa Huta, a od września dodatkowo został nauczycielem w krakowskim Liceum Mierniczym. W październiku tego samego roku, za sprawą wybuchu wojny koreańskiej „cywilna” droga kariery zawodowej Stanisław Pachuty została przerwana. Został powołany do wojska, któremu pozostał wierny przez następne pół wieku. Po ukończeniu kursu oficerskiego w 1951 roku został porucznikiem służby zawodowej i pracował jako starszy triangulator w IX Zarządzie Sztabu Generalnego. W tym samym roku został przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Topografów w Jeleniej Górze, w której był kolejno wykładowcą i kierownikiem kursu. Po likwidacji szkoły w 1957 roku przeniósł się do Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, gdzie przygotował program do nauczania dla specjalności geodezja wojskowa. W nowo powstałej Katedrze Geodezji i Topografii WAT zaczynał od funkcji starszego asystenta, kończył jako profesor ze stopniem pułkownika. Od 1960 roku był kierownikiem tej Katedry, a po przekształceniu w instytut (1980 r.) - jego szefem (Instytut Geodezji i Fotointerpretacji później Instytut Geodezji i Meteorologii) do 1989 roku. Oba instytuty powstały z jego inicjatywy. W 1983 roku Stanisław Pachuta uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Po przejściu w stan spoczynku (1991 r.) prowadził wykłady w WAT oraz na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. Dorobek naukowy Stanisława Pachuty obejmuje ponad 220 publikacji, w tym 22 w językach obcych oraz 31 patentów. Jego praca doktorska zaowocowała opatentowaniem teodolitu i niwelatora noktowizyjnego, wykorzystujących promienie podczerwone. Specjalizował się w zastosowaniu techniki laserowej w geodezji. Kilkadziesiąt laserowych instrumentów geodezyjnych skonstruowanych przez Pachutę, znanych poza granicami kraju, nie znalazło jednak zainteresowania polskiego przemysłu. Były to m.in teodolity, pionowniki, tachimetry, urządzenia do automatycznego pomiaru niwelety, badania przemieszczeń czy też regulacji torów kolejowych. Wypromował 10 doktorów. Był autorem wielu unikalnych konstrukcji pomiarowych. Od 1969 roku był członkiem Komitetu Geodezji PAN. Zasiadał również w: Komitecie Geofizyki PAN (1972-81), Komitecie Astronomii PAN (1978-91), Komitecie Badań Kosmicznych PAN (1975-81). Od 1993 roku członek zwyczajny Akademii Inżynierskiej w Polsce. Aktywnie działał w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich, w którym pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Zarządu Głównego (1969-72) i wiceprzewodniczącego (1972-88). W latach 1964-90 był członkiem Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej, a w okresie 1977-2000 wiceprzewodniczącym Rady. Długoletni członek rad naukowych Instytutu Geodezji i Kartografii i Centrum Badań Kosmicznych PAN oraz przewodniczący Rady Programowej „Przeglądu Geodezyjnego” (1966-87). Za swe zasługi został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą. Zmarł 22 marca 2003 roku. Oprac. JP