Ten wybitny duński astronom urodził się 14 grudnia 1546 roku w szlacheckiej rodzinie w posiadłości Knutstrup w Skanii (dzisiaj teren Szwecji). Nauki pobierał najpierw na uniwersytetach w Kopenhadze i Lipsku, a następnie w Wittenbergu, Rostocku, Bazylei i Augsburgu. W Kopenhadze studiował prawo, później zainteresował się alchemią i astronomią. W 1566 roku podczas pobytu w Rostocku w wyniku pojedynku stracił część nosa, dlatego przez dalszą część życia nakładał srebrną lub złotą jego protezę. Po powrocie do Danii (1570 r.) zajął się astronomią. W 1572 roku odkrył w gwiazdozbiorze Kasjopei gwiazdę nową i udowodnił, że znajduje się ona dalej od Ziemi niż Księżyc.

W 1574 roku prowadził m.in. wykłady z astronomii na uniwersytecie w Kopenhadze. Brahe znalazł uznanie u duńskiego króla Fryderyka II, który wsparł finansowo jego ideę budowy obserwatorium astronomicznego i podarował na ten cel (1576 r.) niewielką wyspę Hwen leżącą niedaleko Kopenhagi (w cieśninie pomiędzy Danią a Szwecją). Brahe zbudował tam mały zamek nazwany Uraniborg (od imienia greckiej bogini Uranii), który stał się siedzibą obserwatorium. Sam zaprojektował instrumenty astronomiczne, którymi dokonał wielu ważnych obserwacji planet, gwiazd i komet, prowadził także nauczanie młodych adeptów astronomii. Obserwatorium Uraniborg było najnowocześniejszym obiektem tego typu w ówczesnej Europie. Brahe przeprowadził także pomiary triangulacyjne, które pozwoliły na określenie dokładnego położenia geograficznego Uranienborga. Po śmierci Fryderyka, gdy na tronie zasiadł jego syn Christian IV – o wiele mniej szczodry dla astronoma, Brahe przeniósł się wraz ze swoimi instrumentami i biblioteką do Kopenhagi, a następnie do Wandesbeck pod Hamburgiem (1597 r.) pod opiekę Heinricha Ratznova. Tam ukończył „Astronomiae instaurante mechanica”, które wydał drukiem w 1598 roku.

Rok później przeprowadził się do miejscowości Benatki w Czechach. Przez dwa lata przebywał także w Pradze, gdzie piastował stanowisko królewskiego matematyka na dworze Rudolfa II. Tyho de Brahe jest autorem m.in. katalogu wszystkich 977 gwiazd widocznych gołym okiem w Danii, odkrywcą 5 nowych komet i twórcą (błędnej) teorii budowy układu planetarnego, według której Ziemia jest ciałem centralnym, okrążanym przez Księżyc i Słońce (wokół Słońca miały krążyć Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn). Mimo to wniósł ogromny wkład w rozwój astronomii. Jego pomiary odznaczały się niezwykłą precyzją jak na czasy przed wynalezieniem teleskopu i wahadła. Brahe wprowadził m.in. kalibrację instrumentów, był też pierwszym astronomem, który stosował poprawkę na refrakcję atmosferyczną. Swym następcom pozostawił ogromny materiał do dalszych badań. Umożliwiło to jego współpracownikowi Johannesowi Keplerowi (od 1600 r.) potwierdzenie teorii heliocentrycznej Kopernika i odkrycie dwóch pierwszych praw opisujących ruch planet (prawa Keplera). Kilka lat po śmierci astronoma obserwatorium na wyspie Hwen zniszczono.
Zmarł 24 października 1601 roku w Pradze.

Oprac. JP