Urodził się 26 lutego 1889 r. w Żłobinie koło Bobrujska w rodzinie ziemiańskiej jako syn Jerzego i Zuzanny z domu Rudomino. W latach 1901-09 uczęszczał do szkoły realnej w Wilnie. W 1910 r. rozpoczął studia w Konstantynowskim Instytucie Mierniczym w Moskwie. W styczniu 1916 r. został powołany do wojsk inżynieryjnych armii carskiej. W czasie jego służby wojskowej, 5 czerwca 1916 r., Konferencja Instytutu Mierniczego przyznała mu tytuł inżyniera i dyplom ukończenia studiów.

W marcu 1917 r. został oddelegowany do wojskowej szkoły topografów w Petersburgu, lecz już we wrześniu wstąpił jako ochotnik, w stopniu podporucznika, do organizowanej na wschodzie Legii Oficerskiej I Korpusu Polskiego gen. Dowbór-Muśnickiego. Po rozwiązaniu Korpusu przez Niemców na początku 1918 r. powrócił do kraju. Przyjechał do Łodzi i 15 sierpnia 1918 r. rozpoczął pracę w Oddziale Pomiarów Magistratu, którym kierował inż. Franciszek Walicki – jego znajomy i pracodawca z Wilna. Naczelnik powierzył Bobrowskiemu zastępstwo i nadzór nad założeniem podstawy (bazy) sieci triangulacyjnej.

Po wybuchu wojny polsko-sowieckiej został powołany 31 grudnia 1919 r. do wojsk kolejowych, gdzie był kolejno oficerem mundurowym, dowódcą kompanii i adiutantem technicznym. Koniec wojny zastał go w rejonie Baranowicze – Łuniniec. Po powrocie do Łodzi w lutym 1922 r. ponownie podjął pracę w magistracie jako zastępca naczelnika. W sierpniu tego roku objął funkcję kierownika Oddziału Pomiarów. W 1934 r. podjął za zgodą magistratu decyzję o założeniu mapy zasadniczej miasta w skali 1:1000, w układzie sekcyjnym, na planszach aluminiowych. Dla obszaru śródmieścia utrzymano jednak mapę w skali 1:250 na arkuszach kartonowych. Mapy te były używane dla potrzeb miasta aż do drugiej połowy lat 70., kiedy to zaczęły być stopniowo wypierane przez mapę zasadniczą w skali 1:500.

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Łodzi przez Niemców 14 stycznia 1940 r. został wysiedlony z zajmowanego mieszkania i do 21 lutego przebywał z rodziną w obozie przesiedleńczym przy ul. Łąkowej. Niemcy pozostawili jednak całą rodzinę w Łodzi, zatrudniając jednocześnie Bobrowskiego w kierowanym przez nich Oddziale Pomiarów. 19 stycznia 1945 r., kiedy do miasta wkroczyły oddziały armii sowieckiej, wraz z pozostałymi pracownikami, skutecznie zabezpieczył sprzęt pomiarowy i archiwum geodezyjne. Powrócił na stanowisko kierownika Oddziału Pomiarów i od nowa rozpoczął organizowanie łódzkiej służby geodezyjnej.

Następne lata to pasmo ciągłych reorganizacji w Zarządzie Miejskim, przemianowanym później na Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi. Zajmował wówczas kolejno stanowiska kierownika: administracji mierniczej, działu geodezji i oddziału katastralnego. Od lipca 1953 r. był kierownikiem Wydziału Geodezji, zaś od sierpnia 1957 r. kierował działem geodezji w Zarządzie Dróg, Geodezji i Zieleni. W kwietniu 1958 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 6 lipca 1959 r. w wieku 70 lat i spoczął na Cmentarzu Starym przy ul. Ogrodowej w Łodzi.

Inżynier Wacław Bobrowski został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z rąk premiera Sławoja-Składkowskiego (1938 r.), srebrnym medalem za długoletnią służbę od wojewody łódzkiego (1939 r.) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1957 r.). Dawni podwładni i współpracownicy podkreślają jego zacność, prawość charakteru, prostolinijność oraz wielką kulturę osobistą w obcowaniu z ludźmi, zarówno w kontaktach służbowych, jak i towarzyskich.

Zdzisław Szambelan