Inżynier wojskowy i kartograf, współtwórca pierwszej nowoczesnej mapy Szwajcarii. Przyszedł na świat 20 września 1804 r. w Białymstoku w rodzinie szlacheckiej. W czasie studiów w wojskowej Szkole Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierów w Warszawie uczestniczył w praktykach polegających na pomiarach geodezyjnych, za które został nagrodzony. Od 1826 r. rozpoczął służbę w stopniu podporucznika, a dwa lata później został wysłany na wojnę rosyjsko-turecką (za udział w walkach otrzymał kilka orderów). Męstwem odznaczył się również w czasie powstania listopadowego. Po bitwie pod Olszynką Grochowską został awansowany do stopnia porucznika, potem został kapitanem. Odznaczono go Krzyżem Złotym Virtuti Militari za zdobycie sztandaru rosyjskiego w czasie jednej z bitew.

Po powstaniu przebywał na emigracji. Osiadł w Szwajcarii, gdzie zaangażował się w pomiary topograficzne kantonu berneńskiego prowadzone przez Jana Pawła Lelewela i sporządzał mapy obszarów leśnych. W latach 1837-54 brał udział w opracowaniu pierwszej wielkiej nowoczesnej mapy Szwajcarii z użyciem sieci triangulacyjnej. Należał do najbliższych współpracowników kierującego tym przedsięwzięciem generała Henri Dufoura. W latach 1843-51 kierował opracowywaniem mapy kantonu fryburskiego, za którą otrzymał nagrodę na wystawie w Bernie w 1857 r.

W 1854 r. osiadł na stałe w Carouge koło Genewy, gdzie pracował w miejscowym biurze topograficznym, zajmując się m.in. trasowaniem linii kolejowych Genewa-Versoix i Lozanna-Thörishaus. Następnie od 1858 r. był zatrudniony w biurze robót publicznych w Genewie jako kantonalny inżynier dróg i mostów; ulepszał lokalną sieć drogową i budował mosty na Rodanie. Dymisję ze względów zdrowotnych złożył w 1875 r. i otrzymał ją wraz z podziękowaniem Rady Kantonu Genewskiego za owocną pracę. Wyjechał wówczas odwiedzić córkę do Paryża i tam zmarł 9 grudnia 1875 r. Został pochowany na cmentarzu Montmorency pod Paryżem, gdzie spoczęło wielu polskich emigrantów XIX wieku.

Aleksander Stryjeński był jednym z przywódców Polonii genewskiej, długoletnim prezesem tamtejszego emigracyjnego Towarzystwa Bratniej Pomocy. Ożenił się za Szwajcarką, Pauliną de Lestocq, z którą miał sześcioro dzieci. Jedno z nich – Tadeusz Stryjeński – architekt i konserwator zabytków, jeden z pionierów żelbetu w Polsce, wrócił do kraju i zamieszkał w Krakowie. Przekazał on spuściznę ojca, w tym kolekcję map, Zakładowi Narodowemu im. Ossolińskich we Lwowie.