Francuski filozof i uczony Mikołaj Oresme (1323-82) zaproponował użycie słupków (wykres słupkowy) do przedstawienia danych tabelarycznych.

Gauillaume Le Nautonier (1557-1620) przedstawia mapę świata z liniami pola magnetycznego (izogonami); wykorzystuje je w pracy nad określeniem długości geograficznej na podstawie zmian tego pola.

Niemiecki matematyk Christopher Scheiner (1575-1650) przestawił za pomocą wykresu drogę Słońca na nieboskłonie.

Angielski architekt Christopher Wren (1632-1723) skonstruował urządzenie umożliwiające automatyczne kreślenie wykresu kierunku wiatru i temperatury.

Edmund Halley (1656-1742) opracował mapę deklinacji magnetycznej, zastosowanie izogon.

Mapę warstwicową wykonał francuski geograf Philippe Buache (1700-73).

Francuski naukowiec Jacques Barbeu du Bourg (1709-99) opracował mapę historii świata, na której zastosował symbole do oznaczenia charakteru i profesji poszczególnych postaci. Mapa miała ponad 15 metrów długości i była zwijana w specjalnym pudełku.

Francuz Marcellin du Carla-Boniface tworzy pierwszą mapę topograficzną.

Niemiec August Friedrich Wilhelm Crome (1753-1833) wprowadził graficzne przedstawienie wielkości powierzchni (dotyczyło ono państw europejskich).

Lekarz Valentine Seaman (1770-1817) sporządził pierwszą mapę zachorowań (na żółtą febrę), ilustrującą poziom zachorowań wielkością kropek i kół na mapie.

Niemiec Alexander von Humboldt (1769-1859) wykonał wykres przedstawiający rozkład temperatur na świecie (w atlasie Bergausa mapa ukazała się w 1849 r.).

Francuz Adolphe d’Angeville (1796-1856) przedstawił na mapie wielkość populacji i stopień uprzemysłowienia za pomocą szrafury.

Inżynier królewski Henry Drury Harness (1804-83) był autorem pierwszej publikacji na temat natężenia ruchu pojazdów w Irlandii, grubość linii odzwierciedlała wielkość ruchu.

Londyńczyk, lekarz John Snow (1813-58), opracował mapę cholery obejmującą centrum Londynu. Snow zlokalizował na mapie pompy wodne należące do różnych kompanii wodociągowych dostarczających wodę do miasta oraz miejsca zgonów. Analiza mapy doprowadziła go do wniosku, że w rejonach, w których pobierano wodę z ujęć powyżej Londynu (wolnych od zanieczyszczeń fekaliami) liczba śmiertelnych przypadków była mniejsza niż w pozostałych. Opracowanie Snowa jest wymieniane jako jedno z pierwszych opracowań GIS.

Trójwymiarowy model populacji Szwecji ze spisów powszechnych (z lat 1750-1875) wykonał Włoch Luigi Perozzo.

Syn niemieckich emigrantów Herman Hollerith (1860-1929), matematyk i wynalazca, zastosował podczas spisu powszechnego w USA perforowane karty do mechanicznego zliczania danych statystycznych.

Jules Henry Poincaré (1854-1912), francuski fizyk, matematyk i filozof, pisze pracę z dziedziny topologii "Analysis situs". Jest to jedna z pierwszych prób usystematyzowania tej problematyki. Poincaré uważany jest za twórcę topologii kombinatorycznej.

Wydział ds. Map Specjalnych w USGS (USA) zakończył program MAP III zlecony w ramach kontraktu przez National Damage Asseessment Center. Na podstawie map w skali 1:500 000 i 2 tysięcy 6-calowych szablonów zakodowano dane dotyczące granic, głównych miast itp., które przeniesiono na karty dziurkowane i wprowadzono do komputera Univac Scientific 1103, a następnie wydrukowano.

Waldo Tobler z uniwersytetu w Seattle zaproponował model MIMO (map-in map-out), w którym do stworzenia mapy zaprzęgnięto komputer. Początek cyfrowej kartografii.