|
 Nazwa: QZSS (Quasi-Zenith Satellite System)
Kraj rozwijający system: Japonia
Aktualna liczba satelitów: 1
Docelowa liczba satelitów: 3
Typ orbity: wysoka, eliptyczna (HEO)
Ogłoszenie operacyjności: 2013 r.
Historia
Program QZSS japoński rząd zatwierdził w 2002 roku, a więc trzy lata po rozpoczęciu prac nad MSAS (Multi-functional Satellite Augmentation System). W porównaniu z innymi rozwiązaniami SBAS założenia tego systemu są dość nietypowe. Koncepcja Japońskiej Agencji Kosmicznej (JAXA) zakłada bowiem, że trzy satelity QZSS będą krążyły nie – jak to jest zazwyczaj – na orbicie geostacjonarnej, lecz na tzw. quasi-zenitalnej. Jej parametry zostały dobrane tak, by przynajmniej jeden aparat był nad Japonią stale widoczny w okolicach zenitu. To będzie przekładało się na lepszą dostępność sygnału z poprawkami.
QZSS można uznać za hybrydę systemu GNSS i SBAS. Satelity będą bowiem nadawać kompatybilne z amerykańskim GPS sygnały L1 C/A, L1C, L2C oraz L5. Jego segment kosmiczny będzie się jednak składać tylko z trzech satelitów, a to uniemożliwia wyznaczanie pozycji tylko na podstawie jego wiadomości nawigacyjnych. Poza tym, podobnie jak rozwiązania SBAS, QZSS będzie również nadawać poprawki dla GPS.
Pierwszy satelita systemu QZSS (nazwany Miczbiki, co po japońsku oznacza kroczyć) został wystrzelony 11 września 2010 roku.
Przyszłość
System ma osiągnąć pełną operacyjność w 2013 roku. Ma on zwiększyć dokładność, dostępność oraz wiarygodność amerykańskiego GPS. JAXA zakłada, że dzięki sygnałom QZSS możliwe będzie zwiększenie precyzji pozycjonowania do 1,5 m (na poziomie ufności 95%). Przy wykorzystaniu poprawek emitowanych na kanale L1-SAIF średni błąd kwadratowy nie powinien przekroczyć 29 cm w poziomie i 39 cm w pionie. Istotną zaletą QZSS będzie także jego zasięg. Nie będzie on bowiem ograniczony – jak MSAS – wyłącznie do Japonii. Obejmie także Australię oraz wschodnią Azję.
Opracowanie Jerzy Królikowski, 2010
| 
