Alina Maciejewska. Żelazna dama

GEODETA: Czy jako dziekan Wydziału Geodezji i Kartografii nie czuje się pani przytłoczona utytułowanymi poprzednikami spoglądającymi ze ściany pani gabinetu?

ALINA MACIEJEWSKA: Jak się patrzy na to zacne grono, to na początku rzeczywiście można się tak poczuć. Ale z drugiej strony tak znakomite towarzystwo zobowiązuje do wytężonej pracy i trzymania wysokiego poziomu.

Jakie cele wyznaczyła sobie pani, gdy została w 2012 r. dziekanem?

Mniej więcej pół roku przed wyborami zadałam sobie pytanie, czy dałabym radę wyprowadzić Wydział z trudnej sytuacji, w jakiej się wtedy znajdował. Głównym zadaniem była poprawa sytuacji finansowej, ponieważ byliśmy zadłużeni na ponad milion złotych. Jak na wydział średniej wielkości na Politechnice, to bardzo dużo. Drugim, równie ważnym zadaniem była zmiana kategorii C, do której zostaliśmy zakwalifikowani. Moją ambicją było doprowadzić Wydział do kategorii wyższej, czyli B, co w efekcie osiągnęliś­my już we wrześniu 2012 roku. Wiedziałam też, że trzeba będzie na poważnie zająć się zarządzaniem. Ale chyba najtrudniejsze było ożywienie rozwoju naukowego. Musiałam zmobilizować do pracy tych, którzy dawali nadzieję na habilitację. Główne swe cele wyartykułowałam zresztą w programie wyborczym i społeczność Wydziału najwyraźniej się ze mną zgodziła, powierzając mi funkcję dziekana.

Otwieracie w tym roku na Wydziale nowy kierunek geoinformatyka, na który w czasie rekrutacji było aż 30 chętnych na miejsce. Nie obawia się pani, że najlepsi pójdą na geoinformatykę, a słabsi na geodezję?

Absolutnie się tego nie obawiam, dlatego że na geoinformatykę przychodzą kandydaci o innym profilu. To są z reguły ludzie, którzy już w szkole średniej bardzo dobrze radzili sobie z informatyką, a dodatkowo chcą specjalizować się w tym „geo”. Natomiast na geodezję przychodzą zwykle wyselekcjonowani kandydaci, najczęściej w szkole średniej interesujący się geografią, bardzo częs­to z rodzin geodezyjnych, a także absolwenci techników geodezyjnych.
O potrzebie powstania tego kierunku mówiło się od dawna.
W wielu dyskusjach na Wydziale i na zewnątrz pojawiały się sygnały, że jest zapotrzebowanie na geoinformatyków. Przedsiębiorstwa geodezyjne wielokrotnie wypowiadały się w tym duchu. One często posiłkują się firmami informatycznymi, a specjaliści stamtąd najpierw mozolnie muszą się tego „geo” nauczyć. Uznaliśmy więc, że jeżeli przygotujemy dobry program odpowiadający oczekiwaniom przedsiębiorstw, które zatrudniają naszych absolwentów, to będzie właśnie to, czego wszyscy oczekujemy. I wydaje mi się, że jesteśmy na dobrej drodze.

Będą też studia magisterskie na kierunku geoinformatyka?

Na razie otworzyliśmy pierwszy stopień, czyli siedmiosemestralne studia inżynierskie. W przyszłości pewnie będziemy zmierzać w stronę studiów magisterskich. Natomiast proszę zauważyć, że geoinformatyka ma profil praktyczny, to są studia dość kosztochłonne. Studenci muszą odbyć trzy miesiące praktyki i trzeba im tę praktykę zapewnić...


Szersza treść wywiadu w październikowym wydaniu GEODETY

W październikowym wydaniu GEODETY ponadto m.in.:
• Geodezyjne wyzwania przy odbudowie mostu Łazienkowskiego
• Geodeta od składania klocków – obszerna relacja z międzynarodowych targów geodezyjnych Intergeo 2015
• Wyceniamy działkę czy nieruchomość? – przypadki z praktyki sądowej opisuje Magdalena Durzyńska
• Zakazy antykorupcyjne w powiecie – o prowadzeniu działalności w zakresie gik przez pracowników administracji
• Co powinien wiedzieć kandydat na geodetę, wyjaśnia Bogdan Grzechnik
• Kolej na wdrożenie – prezentacja pomiarowego i informatycznego systemu dla kodyfikacji linii kolejowej (cz. 3)