Spore zmiany w "Polskim Przeglądzie Kartograficznym"

Jak wyjaśnia w tekście wstępnym (PPK nr 3/2014) dr hab. Beata Konopska, która w maju br. przejęła od dr. hab. Jacka Pasławskiego kierowanie kwartalnikiem, zmiany zostały wymuszone przez spadającą ocenę parametryczną periodyku. „To, co przez wiele lat było atutem czasopisma – niezmienna struktura i określony zakres tematyczny – stało się jego obciążeniem” – pisze redaktor naczelna. „Konsekwencją narzuconego współcześnie modelu sparametryzowanego pracownika naukowego, oddalającego się od wzoru uczonego służącego prawdzie i wiedzy, są zmiany w strukturze i zakresie tematycznym naszego kwartalnika” – kontynuuje Beata Konopska.

Na czym one polegają? Od najnowszego numeru (3/2014) publikowane są dwie wersje językowe artykułów – polska i angielska, a także obcojęzyczne streszczenia notatek. Konsekwencją tego będzie umiędzynarodowienie Rady Naukowej „PPK” oraz zapisów bibliograficznych, a także zmniejszenie objętości części recenzyjno-sprawozdawczej czasopisma. Beata Konopska zapowiada ponadto otwarcie łamów kwartalnika dla autorów niebędących kartografami, ale wykorzystujących metody kartograficzne. Przy redakcji czasopisma zacznie być ponadto wykorzystywane narzędzie Open Journal System, które nie tylko ułatwi zarządzanie procesem wydawniczym, ale także umożliwi jego pełną cyfryzację.

O czym przeczytamy w odmienionym „Przeglądzie”? Marek Baranowski z Instytutu Geodezji i Kartografii prezentuje koncepcję systemu informacyjnego Narodowego Atlasu Polski (NAP). Jego zdaniem warto, aby powiązać tę publikację ze strukturą krajowej infrastruktury informacji przestrzennej. Znacznie ułatwi to bowiem aktualizację atlasu oraz obniży koszty wydawania jego nowych wersji. Dlatego – wg Marka Baranowskiego – podstawową i najpełniejszą formą NAP powinien być portal internetowy. Oprócz tego publikacja może być także wydawana jako album oraz e-book.

Paweł Pędzich i Kamil Latuszek z Politechniki Warszawskiej prezentują z kolei zagadnienie kartografii planetarnej. Opisują nie tylko ewolucję metod pozyskiwania danych przestrzennych o innych planetach, ale także sposoby ich kartograficznej wizualizacji. Jak przekonują, kartografia planetarna jest jednym z intensywniej rozwijających się kierunków badań w kartografii.

Lucyna Szaniawska opisuje natomiast, w jakich okolicznościach doszło do wprowadzenia miedziorytu w kartografii, a także do wyparcia przez tę metodę drzeworytu. Przedstawia ponadto korzyści, jakie przyniosła ta zmiana.

Warto zajrzeć również do działu z recenzjami, gdzie ocenie poddano przeznaczony dla dzieci album „Mapy” Aleksandry i Daniela Mizielińskich. Publikacja ta doczekała się wielu nagród oraz entuzjastycznych recenzji zarówno w kraju, jak i za granicą. A jak patrzą na nią profesjonalni kartografowie? Po odpowiedź odsyłamy do najnowszego „Polskiego Przeglądu Kartograficznego”.