powrót

Radosław Baryła, Adam Ciećko, Stanisław Oszczak, Dariusz Popielarczyk

GPS wspiera pomiary klasyczne

Ocena dokładności szczegółowych osnów geodezyjnych (założonych w latach 1955-91) dla celów modernizacji ewidencji gruntów. W kraju mamy do czynienia z poziomymi osnowami geodezyjnymi zakładanymi w różnym czasie i o zróżnicowanej dokładności położenia punktów. Zespół Katedry Geodezji Satelitarnej i Nawigacji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie podjął się opracowania (na przykładzie miasta Pruszcz Gdański) metody sprawdzenia
dokładności i doprowadzenia do jednorodności osnów geodezyjnych założonych w latach 1955-91, pod kątem modernizacji ewidencji gruntów.

Istniejące materiały geodezyjne i wyrównanie sieci poligonowych
Z analizy materiałów archiwalnych dotyczących sieci poligonowych na opracowanym terenie wynika, że w poszczególnych latach przeprowadzono następujące kompleksowe poligonizacje techniczne:
- 1955 – klasy „C” – rząd I oraz rząd II (tam przeliczenie współrzędnych z roku 1962);
- 1974 – II i III klasy;
- 1979 – Gdańsk-Południe (z uwagi na częściowe, niewielkie pokrycie obiektu punktami tej poligonizacji nie została ona uwzględniona w dalszym opracowaniu);
- 1991 – szczegółowej osnowy III klasy.Po skompletowaniu i analizie danych wyjściowych wykonano ścisłe wyrównanie współrzędnych punktów w państwowym układzie współrzędnych „1965” (wykorzystano program SIEĆ’ w. 7.4 [4]). Ocenę dokładności przeprowadzono zgodnie z „Wytycznymi Technicznymi G-1.5”. Za główne kryterium przyjęto średni błąd położenia punktu mp, który według obowiązujących instrukcji powinien być nie większy niż 0,10 m dla osnowy szczegółowej III klasy oraz nie większy niż 0,20 m dla pomiarowej. Wyniki wyrównania sieci poligonowych przedstawiono w tabeli 1.

Sporządzenie projektu uzupełniających pomiarów satelitarnych GPS
Przygotowując zbiór punktów do inwentaryzacji, w głównej mierze skupiono się na osnowie z roku 1955 (przeliczenie współrzędnych w roku 1962), na podstawie której realizowano bezpośrednie pomiary sytuacyjne do założenia ewidencji gruntów. Ponieważ na terenie opracowania oprócz osnowy z roku 1955 istnieją jeszcze dwie inne (1974 i 1991), starano się wyznaczyć ich punkty wspólne. Ze względu na brak wykazów numerów punktów adaptowanych przy zakładaniu poszczególnych osnów, porównano współrzędne uzyskane w wyniku przeprowadzonego wyrównania. Pod uwagę wzięto punkty wspólne, dla których przesunięcia liniowe dl względem osnowy z 1991 roku były mniejsze niż 0,25 m. Taki sposób postępowania przyjęto z uwagi na stosunkowo wysoką dokładność położenia punktów osnowy z 1991 roku oraz duże prawdopodobieństwo istnienia tych punktów w terenie.

Pełna treść artykułu w lutowym wydaniu GEODETY

powrót