Czy Wtyczka APP 2 prawidłowo wyznacza obszary do zabudowy?

Obszar uzupełnienia zabudowy (OUZ) jest fakultatywnym, ale bardzo istotnym elementem planu ogólnego gminy. Położenie działki na jego obszarze jest jednym z wymogów możliwości wydania decyzji o warunkach zabudowy w przypadku, gdy nie jest uchwalony plan miejscowy. Dr Tomasz Giętkowski zwrócił uwagę na wadę algorytmu generowania OUZ przez Wtyczkę APP 2, która może skutkować wyłączeniem z zabudowy obszarów spełniających warunki rozporządzenia.

Wynik działania algorytmu dr. Giętkowskiego

Aproksymacja odległości buforowania może się mocno różnić w zależności od parametrów i funkcji generujących. Przygotowując narzędzia wspierające tworzenie planu ogólnego gminy, dr Giętkowski porównał więc wyniki generowania OUZ własnym skryptem z algorytmem zastosowanym we wtyczce APP 2. Obie metody dały różne wyniki w zakresie liczby wyznaczonych obiektów, co może powodować poważne konsekwencje na późniejszym etapie ustalenia przeznaczenia nieruchomości.

Aby wyznaczyć OUZ, należy określić bufor 50 m wokół zgrupowania co najmniej 5 budynków (o określonym kodzie według Klasyfikacji Środków Trwałych), w którym obrys każdego z budynków w zgrupowaniu znajduje się w odległości nie większej niż 100 m od obrysu co najmniej jednego innego budynku w zgrupowaniu. Następnie powstały bufor zmniejsza się o 40 m od jego granicy.

Autor w swoim badaniu określił zgrupowania budynków metodą grafu, licząc po kolei odległości między budynkami i dołączając do zgrupowania te, które leżą w odległości nie większej niż 100 m. Po tej operacji zauważył, że istnieją zgrupowania, które nie mają poligonu OUZ generowanego przez wtyczkę.

Wtyczka APP 2 do generowania bufora używa funkcji QGIS native:buffer z parametrem 5 segmentów, w której aproksymacja zasięgu bufora nie spełnia założenia, że dwa bufory 50 m, od dwóch ścian budynków, które to ściany są odległe o 100 metrów, będą miały część wspólną lub wspólną krawędź. W swoim skrypcie autor wykorzystał natomiast metodę Pythona – geometry.buffer – z parametrem 10 segmentów, która pozwoliła na wyznaczenie części wspólnej dla buforów budynków odległych o 99,66 m.

Zgodnie z założeniami przyjętymi we wtyczce z potencjalnego OUZ usuwa się te poligony powstałe z 50 m buforów budynków, które nie mają wewnątrz pięciu budynków. Zatem jeśli bufory od budynków odległych mniej niż 100 m od siebie przynajmniej się nie stykają, to pozostają rozdzielone, a budynki w nich liczone są osobno, pomimo faktu, że w rzeczywistości spełniają warunek zgrupowania z rozporządzenia.

Źródło: Tomasz Giętkowski, geoanalityka.pl