GIS-owy sprzęt satelitarny powinien mieć wytrzymałą i szczelną obudowę, możliwość instalowania polowego oprogramowania pomiarowego oraz powinien obsługiwać korekty. Dwie pierwsze cechy coraz częściej oferowane są po przystępnych cenach przez producentów elektroniki użytkowej. Tym, co wyróżnia sprzęt dla GIS-u, stała się już właściwie tylko dokładność pomiaru.
Deklarowana dokładność amatorskich odbiorników satelitarnych to z reguły 3-5 metrów. Oczywiście, liczby te odnoszą się wyłącznie do pomiarów przy dobrej widoczności nieba. W miejskiej dżungli, lesie lub górach błąd może bowiem przekraczać nawet 100 metrów. Najprostsze odbiorniki GIS-owe (ale także coraz więcej zwykłych smartfonów i tabletów) obsługują poprawki europejskiego systemu EGNOS. Według badań opublikowanych w zeszłym roku przez Komisję Europejską korekty te pozwalają w Warszawie na pomiar z dokładnością 0,9 m w poziomie oraz 1,4 m w pionie (prawdopodobieństwo 95%). Wadą EGNOS jest transmitowanie korekt przez satelity geostacjonarne. By odbiornik mógł je śledzić, musi więc cały czas „widzieć” południową stronę nieba. Problem ten rozwiązano, oferując płatną usługę EDAS, gdzie korekty transmitowane są przez internet.
Dodajmy, że w przypadku sprzętu dwuczęstotliwościowego dokładność zarówno pomiarów autonomicznych (tj. bez korekt), jak i z EGNOS jest wyższa niż podane wartości. Dzięki śledzeniu dwóch kanałów odbiornik może bowiem wyeliminować błąd związany z opóźnieniem atmosferycznym sygnału nawigacyjnego. W naszym tegorocznym zestawieniu już 15 na 52 odbiorniki to sprzęt dwuczęstotliwościowy.
Pełna treść artykułu w lipcowym wydaniu GEODETY
nadchodzące wydarzenia
zobacz pozostałe
