Radosław Baryła, Adam Ciećko, Dariusz Popielarczyk, Stanisław Oszczak, Kazimierz Biedrzycki, Witold Pakieła
Stare dane, nowe wyniki
Modernizacja ewidencji gruntów założonej na podstawie danych z pomiarów bezpośrednich.
Na Wydziale Geodezji i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego podjęto próbę opracowania metody kompleksowejmodernizacji ewidencji gruntów. Celem pracy było stworzenie nowej ewidencyjnej mapy numerycznej z wykorzystaniem pomiarów bezpośrednich klasycznych i satelitarnych oraz przy minimalnym nakładzie pracy i kosztów. Obiektami testowymi były dwa obręby znajdujące się w byłym województwie ostrołęckim: wieś Janki Stare w gminie Troszyn oraz wieś Susk Nowy w gminie Rzekuń.
|
Mając na uwadze ogrom prac terenowych związanych z założeniem ewidencji gruntów, postanowiono w maksymalnym stopniu wykorzystać materiały archiwalne z pomiarów wykonanych na rozpatrywanych obiektach. Skupiono się na opracowaniu metod oraz szczegółowej procedury zbierania, przetwarzania i opracowywania danych przy tworzeniu numerycznej mapy ewidencyjnej. Mając na uwadze możliwie dokładne odtworzenie przebiegu granic, postanowiono powtórnie przeprowadzić wszystkie prace związane z wykonaniem mapy ewidencji gruntów przy jednoczesnym wykorzystaniu znanych zalet techniki GPS. Prace rozpoczęto w Ośrodku Dokumentacji Geodezyjno-Kartograficznej w Ostrołęce od gromadzenia danych archiwalnych dotyczących wybranych obiektów. Szczególnie istotne były dane dotyczące istniejących osnów geodezyjnych oraz ewidencji gruntów.
Modernizacja klasycznej osnowy geodezyjnej
Po zgromadzeniu i analizie istniejących materiałów przystąpiono do pierwszej części pracy związanej z wyrównaniem
i modernizacją istniejącej klasycznej osnowy geodezyjnej. Z materiałów otrzymanych z Ośrodka Dokumentacji Geodezyjno-Kartograficznej w Ostrołęce wynikało, że kompleksową poligonizację techniczną na rozpatrywanym obszarze przeprowadzono w trzech etapach. W pierwszym etapie (w latach 1962-64) założono poligonizację techniczną I rzędu IV klasy, w drugim etapie (w latach 1965-67) założono poligonizację techniczną II rzędu dla potrzeb ewidencji gruntów, celem trzeciego etapu (w latach 1965-67) było założenie dwurzędowej osnowy sytuacyjnej i linii pomiarowych do zdjęcia sytuacji terenowej. Powyższe prace wykonano według obowiązującej wówczas Instrukcji technicznej B-III [5].
Wykorzystując dane archiwalne z bezpośrednich obserwacji terenowych, przystąpiliśmy do ścisłego wyrównania osnowy metodą parametryczną za pomocą programu SIEĆ’65 [6].
Wyniki wyrównania, jak można się było spodziewać, nie odpowiadały wymogom stawianym przez obowiązującą dzisiaj Instrukcję techniczną G-1 [7]. Średni błąd położenia punktu mp dla ciągów IV klasy I rzędu zawierał się w przedziale 0,06-0,15 m, a dla ciągów II rzędu 0,10-0,30 m. Dlatego też, w celu wzmocnienia osnowy geodezyjnej, na najsłabszych punktach ciągów zaprojektowano i wykonano pomiary GPS. Pomiar przeprowadzono metodą statyczną z dwiema stacjami referencyjnymi, w 45-minutowych sesjach. Zespół pomiarowy składał się z sześciu osób wyposażonych w odbiorniki typu MD-12 oraz Z-12 firmy Ashtech.
Pełna treść artykułu w lutowym wydaniu GEODETY
powrót
|
