powrót

Aleksander Danielski, Tomasz Szczepaniak

Darmowa oferta dla każdego

TANGO – prosty standard wymiany danych do zasilania baz ODGiK.
29 grudnia 1998 r. w Głównym Urzędzie Geodezji i Kartografii złożona została dokumentacja nowego standardu wymiany danych TANGO. Standard ten został opracowany przez podzespół „Zespołu do spraw protokołów transmisji danych pomiędzy systemami informatycznymi obsługującymi Ewidencję Gruntów i Budynków” powołanego zarządzeniem Głównego Geodety Kraju.

W założeniach standard ma pozwalać na przekazywanie danych do systemów obiektowych w formie plików ASCII. Konstrukcja formatu danych jest na tyle prosta, że większość obiektów mapy numerycznej można przygotować „z palca”. Oznacza to, że tekstowy plik ASCII zawierający dane pozyskane z terenu lub z dokumentacji podstawowej można zredagować w celu dalszej transmisji prostym edytorem tekstowym (np. znanym już chyba w całej Polsce GED-em). Format TANGO pozwala przekazywać nie tylko obiekty ewidencji gruntów i budynków, ale wszystkie obiekty mapy numerycznej. Wymowa ilościowa słowa „wszystkie” jest dość nieprecyzyjna, szczególnie gdy zapytamy: jakie to naprawdę obiekty zawiera pełna treść tzw. mapy zasadniczej w dobie jej numerycznej wersji. Można by tutaj powołać się na instrukcję K-1, która wymienia w swej treści obiekty mapy. Szkopuł w tym, że K-1 w dalszym ciągu postrzega mapę jako rysunek (ewentualnie umieszczony na ekranie komputera). Dla znawców tematyki mapy numerycznej i jej zastosowań w Systemach Informacji o Terenie jest oczywiste, że obszar zainteresowania rzeczywistością według K-1 jest niepełny. W konsekwencji przekazywanie pewnych danych zgromadzonych w systemach mapy numerycznej jest niemożliwe lub bardzo ograniczone, gdyby korzystać tylko ze standardów opartych na tej instrukcji.
Standard wymiany danych TANGO zaoferował możliwość przekazywania dowolnych danych do dowolnych systemów z zagwarantowaniem wszystkich obiektów z instrukcji K-1. Tajemnica sukcesu zawiera się w opisie dokumentacji składającej się z dwóch zestawów. Jeden jest niezmienny i opisuje format danych (6! Stron z przykładami). Drugi natomiast, zawiera wytyczne techniczne opisujące kody i nazwy atrybutów wszystkich obiektów docelowego standardu mapy numerycznej (liczba stron zależy od liczby obiektów w tym standardzie).

W komplecie dokumentacji przekazanej GUGiK-owi zawarto opis formatu TANGO i wytyczne techniczne zgodne z K-1 i G-7. Oznacza to, że każdy korzystający z formatu może przekazać wszystkie dane, na które pozwalają instrukcje K-1 i G-7, z wszystkimi konsekwencjami ograniczeń wynikającymi z tych instrukcji.
Druga możliwość, moim zdaniem bardziej atrakcyjna, to przekazanie danych w standardzie dowolnego obiektowego systemu mapy numerycznej. Aby przygotować plik wsadowy, należy w miejsce Wytycznych technicznych wg K-1 skorzystać z wytycznych systemu docelowego. Wytyczne te zobowiązany jest dostarczyć producent systemu, z którego przekazywane są dane. Przygotowanie tego dokumentu nie powinno stanowić żadnego problemu. Twórcy formatu założyli, że każdy obiektowy system mapy numerycznej dysponuje zestawem kodów i rozwarstwieniem informacyjnym (standard rekordu i nazw etykiet) wszystkich obsługiwanych w tym systemie obiektów. Dla przygotowania wytycznych można wykorzystać przykład Wytycznych technicznych wg K-1 stanowiących obligatoryjny załącznik do formatu TANGO.

Pełna treść artykułu w kwietniowym wydaniu miesięcznika GEODETA

powrót