Jerzy Wysocki
Trzeci wymiar katastru
Metoda oceny dokładności cyfrowej aproksymacji powierzchni terenu
Jednym z głównych tematów danych przestrzennych określonych w dyrektywie INSPIRE jest ukształtowanie terenu – cyfrowe modele powierzchni. Przeprowadzone badania wykazały, że zaproponowana przez autora metoda może być rekomendowana w pracach przy ustanawianiu infrastruktury informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej.
Obiekty infrastruktury technicznej (np. sieci uzbrojenia terenu) lokalizowane są najczęściej pod i nad powierzchnią terenu. Nie stanowią one części składowych nieruchomości określonych w katastrze (ewidencji gruntów) w ramach struktury istniejących działek, ale „przecinają” w przestrzeni ich granice, ograniczając w ten sposób prawo własności danej nieruchomości [Wysocki, 2000; 2004; 2008; Wysocki, Kegler, 2000; 2002]. Odnosi się to zarówno do samej budowli, jak i jej stref ochronnych (np. przy sieciach przesyłowych), gdzie występują ograniczenia w zabudowie i zagospodarowaniu. Klasyczny system katastralny zawierający informacje o granicach władania i użytkowania w wymiarze 2D (X, Y) staje się niewystarczający w takich sytuacjach, ponieważ nie pozwala na przestrzenne zlokalizowanie danego obiektu (np. sieci przesyłowej) w stosunku do granic i powierzchni istniejących działek i wymaga w związku z tym uzupełnienia danych katastralnych o trzeci wymiar Z (H). Zagadnienia te zostały ostatnio podjęte, najpierw w krajach Europy Zachodniej, pod nazwą „kataster 3D” [Forrai, Kirschner, 2003; Soter, Gorte, 2003].
Szybki rozwój terenów wiejskich w Polsce będzie determinował wzrost znaczenia katastru 3D. Dokładność generowania informacji 3D odniesionej do powierzchni terenu będzie związana w podstawowym stopniu z dokładnością aproksymacji i obrazowania tej powierzchni. Wymaga to posiadania numerycznego modelu danego terenu (NMT) o odpowiedniej dokładności, z możliwością wprowadzenia do pamięci komputera w celu dalszego zautomatyzowanego przetwarzania. Modele takie tworzone są głównie metodami geodezyjnymi – za pomocą tachimetrii elektronicznej, pomiarów GPS, metod fotogrametrycznych, lotniczego skanowania laserowego czy też poprzez digitalizację istniejących map warstwicowych.
...
Pełna treść artykułu we wrześniowym wydaniu GEODETY
powrót
|
