Uroczystość z okazji setnej rocznicy urodzin prof. Odlanickiego-Poczobutta

Prof. Bogdan Ney (PAN) omówił główne zasługi Michała Odlanickiego-Poczobutta dla polskiej geodezji. Podkreślił, że był to człowiek o bardzo szerokch zainteresowaniach, również humanistycznych, który potrafił łączyć teorię z praktyką. Angażował się też w wiele różnych działań ? zarówno dydaktycznych (był opiekunem studenckiego koła naukowego, wypromował kilkunastu doktorów), jak i naukowych. Prof. Ney podkreślił rolę Michała Odlanickiego-Poczobutta w kontaktach środowiska polskich geodetów z naukowcami zagranicznymi. Pomimo wielu trudności organizował w tamtych czasach międzynarodowe konferencje, zdobywał zachodnie publikacje.
Również inni zgromadzeni ciepło wspominali Michała Odlanickiego-Poczobutta. Prof. Stanisław Białousz (Politechnika Warszawska) przypomniał uroczystość nadania mu tytułu honorowego profesora Politechniki Warszawskiej. Z kolei prof. Ryszard Hycner (AGH) opowiedział o zupełnie innej działalności profesora ? o jego wsparciu Polaków na Wschodzie.
Prof. Tadeusz Chrobak (AGH) opisał geodetę jako bardzo ciepłego człowieka, który szanował i dbał o innych. W spotkaniu wzięli udział również córka i syn profesora.
Przypomniano także wiele zabawnych sytuacji. Prof. Odlanicki-Poczobutt jawi się wielu jako człowiek z poczuciem humoru, łatwo nawiązujący kontakty. Gdy pełnił funkcję dziekana Wydziału Geodezji Górniczej, pewna studentka zapytała go: ?a kolega z którego wydziału?, ten, nie chcąc peszyć dziewczyny swoim stanowiskiem, odpowiedział: ?z Odlewniczego?.

Michał Odlanicki-Poczobutt urodził się 31 marca 1910 roku w Poczobuttach na ziemi grodzieńskiej. W 1929 roku rozpoczął studia geodezyjne na Politechnice Warszawskiej. Pod kierunkiem Edwarda Warchałowskiego i Antoniego Kwiatkowskiego napisał pracę dyplomową na temat rozszerzalności termicznej drutów Jäderina i ich zastosowań do pomiarów baz. Po wojnie związany był jednak głównie z Akademią Górniczo-Hutniczą: kierował Katedrą Urządzeń Rolniczych (1945-1951), Katedrą Geodezji (1951-1969) i Instytutem Geodezji Górniczej i Przemysłowej (1969-1979). W 1974 roku współtworzył i został kierownikiem Zakładu Informatyki Geodezyjno-Kartograficznej. Od 1951 był profesorem nadzwyczajnym, od 1960 profesorem zwyczajnym. W 1954 i 1960-1964 pełnił funkcję dziekana Wydziału Geodezji Górniczej, a w latach 1954-1956 był prorektorem AGH.
Działał również w Polskiej Akademii Nauk. Dwukrotnie był przewodniczącym Komitetu Geodezji PAN. Był także członkiem rad naukowych Instytutu Geodezji i Kartografii w Warszawie w latach 1952-1991 (1975-1991 przewodniczącym), Centrum Informatycznego Geodezji i Kartografii w Warszawie (przewodniczący 1974-1988), Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN w Warszawie (1975-1986).
Brał aktywny udział w pracach wielu towarzystw naukowych polskich i międzynarodowych: działał w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich, w Polskim Towarzystwie Fotogrametrii i Teledetekcji, w Polskim Towarzystwie Miłośników Astronomii (1986-1989 był prezesem Zarządu Głównego). Był także członkiem Międzynarodowej Asocjacji Geodetów w Międzynarodowej Unii Geodezyjno-Geofizycznej oraz Międzynarodowej Federacji Geodetów.
Za swój wkład w rozwój geodezji otrzymał wiele wyróżnień, m.in. w 1976 roku Nagrodę Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, nagrody rektora AGH, odznaczono go także Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą, Krzyżami Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz złotymi odznakami ?Za pracę społeczną dla miasta Krakowa? i ?Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii?. Został wyróżniony doktoratem honoris causa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Był autorem cenionych podręczników z zakresu geodezji i planowania przestrzennego.