Konstelacja QZSS (Quasi-Zenith Satellite System) składa się z 4 satelitów nawigacyjnych, z których pierwszy został wystrzelony w kosmos jeszcze w 2010 roku, najnowszy orbituje z kolei od października ubiegłego roku.
System wyróżnia umieszczenie 3 aparatów nawigacyjnych na orbicie geosynchronicznej. Jej parametry zostały dobrane tak, aby na obszarze Japonii przynajmniej jeden satelita był zawsze widoczny w okolicy zenitu. Ma to znacząco poprawić jakość pozycjonowania wśród wysokiej zabudowy. Czwarty satelita znajduje się z kolei na orbicie geostacjonarnej.
QZSS został pomyślany przede wszystkim jako uzupełnienie amerykańskiego systemu GPS. Nadawane w ramach tego rozwiązania sygnały nawigacyjne są kompatybilne z sygnałami GPS L1, L1C, L2C oraz L5. Ma to znacząco ułatwić projektowanie odbiorników kompatybilnych z QZSS.
Satelity tego systemu nadają także sygnały L1-SAIF oraz LEX. Pierwszy dostarcza korekty SBAS pozwalające wyznaczać pozycję nawet z submetrową dokładnością. LEX jest z kolei eksperymentalnym sygnałem, który umożliwi pozycjonowanie raptem z kilkucentymetrowym błędem. Rozwiązanie ma działać na podobnej zasadzie jak usługa komercyjna Galileo, której uruchomienie planowane jest na rok 2020.
Dla polskich użytkowników QZSS będzie raczej tylko ciekawostką. Na obszarze naszego kraju jednocześnie widoczny będzie tylko jeden satelita tego systemu, i to dość nisko nad horyzontem – do kilkunastu stopni.
nadchodzące wydarzenia
zobacz pozostałe
