Pierwszym krokiem w wyborze sposobu tworzenia NMT i ortofotomapy jest zdefiniowanie celu, któremu mają one służyć – napisały autorki artykułu Paulina Cierpich i Justyna Ruchała, studentki Wydziału Geodezji Górniczej AGH w Krakowie. – Trzeba mieć świadomość, że wraz ze wzrostem żądanej dokładności wzrasta nakład czasowy i finansowy pomiaru terenowego i kameralnego opracowania danych.
W ramach badań przeprowadzonych dla obszaru testowego pozyskano i opracowano trzy zbiory danych: obserwacje z pomiarów tachimetrycznych, sklasyfikowaną chmurę punktów z lotniczego skanowania laserowego (ISOK) oraz zdjęcia z nalotu fotogrametrycznego bezzałogowym statkiem latającym (BSL). Posłużyły one do wygenerowania numerycznych modeli terenu oraz ortofotomapy (z danych BSL). Dokładności otrzymanych produktów obliczono w stosunku do punktów referencyjnych wzdłuż profili kontrolnych.
Warto dodać, że większość tych punktów znajdowała się na nieutwardzonej drodze gruntowej, a tylko co piąty zlokalizowany był wśród niskiej roślinności. Wykonano także wzajemne porównanie NMT bez uwzględniania modelu referencyjnego. Ponadto zwrócono uwagę na rolę poszczególnych czynników wpływających na wynik końcowy. Aby ocena dokładności nie zależała w głównej mierze od zróżnicowania terenu, jednoznacznie określono jego zakres. Wybrano także tylko jeden algorytm generowania NMT (nieregularna siatka trójkątów – TIN), opierający się bezpośrednio na danych pomiarowych.
Badania prowadzono na terenie otuliny Poleskiego Parku Narodowego, gdzie wytypowano tzw. pole porównawcze o powierzchni około 54 ha, zlokalizowane w jej południowej części. Szczegółowe wyniki badań zaprezentowano w dalszej części artykułu.
• Metoda tachimetrycznaInwentaryzację (na fot. powyżej) wybranego obszaru w dniach 15-22 lipca 2016 r. wykonała grupa 12 członków Koła Naukowego Geodetów Dahlta z AGH w Krakowie pod opieką dr inż. Edyty Puniach oraz dr. inż. Pawła Ćwiąkały [więcej o samych pomiarach w GEODECIE 9/2016 – red.]. Tachimetrię przeprowadzono, bazując na założonej osnowie pomiarowej składającej się z 15 punktów. Do pomiaru wykorzystano dwa instrumenty Topcon OS103 oraz jeden Geomax Zipp 20. Średnia wielkość oczka siatki pomiarowej wynosiła około 30 m. W miejscach o większych deniwelacjach siatkę zagęszczano (do boku o długości 15 m), tam zaś, gdzie teren wydawał się płaski, stosowano większe odległości. Szczególną uwagę zwracano na punkty charakterystyczne oraz linie nieciągłości, aby jak najlepiej oddać charakter badanego obszaru.
Obliczenie wysokości pikiet terenowych wykonano w module „Tachimetria” programu C-Geo, uzyskując średni błąd wysokości około 3 cm, a błąd sytuacyjny 4 cm. Na podstawie przygotowanych danych wygenerowano numeryczny model terenu w postaci siatki TIN, który następnie przekonwertowano do obrazu rastrowego o komórce wielkości 3,5 x 3,5 m. Wspomniane operacje wykonano w programie ArcMap.
• Dane z ISOK i naloty bezzałogowym statkiem latającymDo wygenerowania kolejnego NMT wykorzystano dane z lotniczego skaningu laserowego pozyskane w ramach projektu ISOK. Z Centralnego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej otrzymano sklasyfikowaną chmurę punktów w formacie LAS o gęstości 4 pkt/m
2...
Pełna treść artykułu w styczniowym wydaniu miesięcznika GEODETA
nadchodzące wydarzenia
zobacz pozostałe
