Prześledź rozwój przestrzenny Poznania w CYRYL-u

Spora część planów pochodzi z okresu pruskiego panowania w mieście. Jedną z pierwszych inicjatyw władz zaborczych było zburzenie średniowiecznych murów miejskich i wyznaczenie nowego centrum Poznania wokół pl. Wilhelmowskiego (obecny pl. Wolności). W 1800 roku do miasta włączono Chwaliszewo, Ostrów Tumski, Ostrówek, Śródkę, Zagórze i Zawady. Dalszy rozwój Poznania został zahamowany po decyzji o przeistoczeniu miasta w twierdzę. W 1828 roku zatwierdzono jej projekt i rozpoczęto budowę fortyfikacji. Po 1870 roku powstał zewnętrzny pas umocnień twierdzy fortowej z dziewięcioma fortami głównymi i dziewięcioma pośrednimi. Na przedpolach fortów obowiązywały zakazy i ograniczenia budowlane. Brak wolnych terenów pod nową zabudowę powodował ucieczkę mieszkańców miasta do podpoznańskich wsi: Jeżyc, Łazarza i Wildy, gdzie budowano fabryki i nowe dzielnice dla robotników. Inkorporacja tych zurbanizowanych przedmieść nastąpiła w 1900 roku.

Na początku XX wieku postanowiono częściowo rozebrać przestarzałą już twierdzę poligonalną. Projekt zagospodarowywania terenów powierzono komisji pod kierownictwem niemieckiego urbanisty Josepha Stübbena, który zaprojektował na jej miejscu rozległe tereny zielone, a w rejonie obecnych al. Niepodległości i ul. Święty Marcin powstała dzielnica zamkowa z monumentalnymi gmachami.

W 1929 roku dzięki inicjatywie prezydenta Poznania Cyryla Ratajskiego w mieście zorganizowano Powszechną Wystawę Krajową, która miała zaprezentować dokonania państwa polskiego w 10. rocznicę odzyskania niepodległości. Na planach widać rozbudowane na potrzeby wystawy tereny targowe wzdłuż obecnych ulic Głogowskiej, Bukowskiej i Grunwaldzkiej.

W latach 20. XX wieku powierzchnia miasta wzrosła prawie dwukrotnie. Poznań miał stać się nowoczesną aglomeracją z pięknymi budowlami i ogromnymi terenami zielonymi. Na przeszkodzie realizacji części tych planów stanął wybuch drugiej wojny światowej.