Ziemie polskie na XVI-wiecznych mapach

Kartografia historyczna zdominowała tematykę pierwszego w nowym roku akademickim zebrania otwartego Katedry Kartografii Uniwersytetu Warszawskiego. Dr Jarosław Łuczyński (UMK) zaprezentował główne tezy i wyniki swojej niedawno obronionej pracy doktorskiej w wystąpieniu zatytułowanym „Ziemie Rzeczypospolitej Polskiej w kartografii europejskiej XVI wieku (próba ustalenia filiacji wydanych drukiem map rozpatrywanego terenu)”.

Autor stosował w niej kilka metod badawczych: tzw. metodę lingwistyczną (polegającą na zestawieniu nazewnictwa występującego na różnych mapach powstałych w tamtych czasach), analizę porównawczą poszczególnych obiektów geograficznych (przede wszystkim sieci rzecznej), a także analizę siatki zniekształceń. Wyniki badań przedstawił w formie tzw. schematów filiacyjnych, prezentujących udział map jednych autorów w obrazie Polski ukazywanym na mapach innych autorów.
Zdaniem dr. Łuczyńskiego największy wpływ na obraz ziem Polski rozpowszechniony w XVI-wiecznej kartografii zachodnioeuropejskiej miał Bernard Wapowski. Jego mapy Sarmacji Północnej i Sarmacji Południowej oraz tzw. milionówka stanowiły krok milowy w rozwoju polskiej kartografii. Wizerunek Polski i Litwy Wapowskiego upowszechnił z kolei Sebastian M

AW