|
Po oczyszczeniu z zarzutów na początku sierpnia Zieleniewski zostaje wyznaczony na dowódcę 1. Dywizji Grenadierów (skadrowanej) 1. Korpusu Polskiego stacjonującego w Szkocji. W późniejszym okresie dywizję przekształcono w 2. Dywizję Grenadierów Pancernych (skadrowaną), a na początku 1945 r. przemianowano na 4. Dywizję Piechoty, która pod koniec wojny liczyła 380 oficerów i 1954 podoficerów i szeregowych.
Po zakończeniu wojny Zieleniewski bardzo często przebywał w Edynburgu w Szefostwie Służby Geograficznej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie u płk. Stefana Gąsiewicza. Generał Józef Kuropieska w książce „Z powrotem w służbie” tak wspomina pobyt w Londynie w misji mającej na celu organizowanie powrotu żołnierzy do kraju: Przy spotkaniu (z płk. S. Gąsiewiczem) dowiedziałem się o znacznym majątku będącym w posiadaniu Wojskowego Instytutu Geograficznego w postaci urządzeń, maszyn i narzędzi oraz o prowadzonej przez niego szkole topograficznej dla małoletnich znajdujących się jeszcze na terenie Italii. Przy którymś spotkaniu wręczył mi zwój map drukowany w Edynburgu. Równocześnie ustaliliśmy z nim program poczynań mający doprowadzić do jak najszybszego wysłania materiałów i sprzętu do kraju. Bezcenną pomoc w tych rozmowach oddał płk T. Zieleniewski, mający wyraźny wpływ na Gąsiewicza, respektującego wielce swego dawnego przełożonego .
Na początku 1946 r. płk Zieleniewski wrócił do kraju, nie znalazł jednak zatrudnienia w wojsku, ani w organizującym się w Warszawie WIG. Bogate doświadczenie i rozległa wiedza byłego szefa instytutu nie zostały wykorzystane.
Po latach na łamach „Wojskowego Przeglądu Historycznego” nr 3-4/1969 r. (33. Dywizja Piechoty Rez. w bitwie nad Bugiem we wrześniu 1939 r.) tak pisze o latach powojennych: Następne dwadzieścia lat pracy w Polsce – to okres drugiej młodości. To prace nad budową sieci geodezyjnej jako podstawy nowej kartografii, wykłady na Politechnice Warszawskiej, akcje wychowawcze wśród młodzieży akademickiej, redagowanie i opracowywanie podręczników, tłumaczenie dzieł naukowych. Te dwadzieścia lat – to piękny okres życia, który przeminął szybciej niż sześć lat wojny, okres dający poczucie dobrze spełnionego obowiązku.
Płk T. Zieleniewski zmarł 22 czerwca 1971 r., pochowany został w Warszawie na Powązkach.
Źródło:
- Teczka akt personalnych płk. T. Zieleniewskiego, CAW, syg. - akta personalne s. 78-76.
- T. Zieleniewski, 33 Dywizjon piechoty rez. w biwie nad Bugiem we wrześniu 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny 1969, nr 3-4, s. 365-381.
- T. Zieleniewski, Niedoszła bitwa nad Narwią w 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny 1971, nr 1, s. 196.
- T. Zieleniewski, Sprawozdanie z dowodzenia 3. DP we Francji, Tuluza 29. VII.1940 r., Materiały i Dokumenty WiH, V/21753.
- Relacje ustne i wspomnienia p. Ławrynowicz, córki płk. T. Zieleniewskiego uzyskane podczas spotkań z autorem w 1991 r. i 1992 r.
- Polskie Siły Zbrojne, t. 1, cz. IX, s. 140; t. 2, cz. I, s. 143, Londyn 1951.
- B. Krassowski, Polska kartografia wojskowa w latach 1918-1945, Warszawa 1974.
- M. Romeyko, Przed i po maju, t. 1, Warszawa 1976, s. 144.
- J. Kuropieska, Z powrotem w służbie, Warszawa 1984, s. 76-77.
- P. Stawecki, Opinie o dowódcach i sztabowcach września 1939 r., Polska Zbrojna 1991, nr 46(56), s. 1.
- M. Porwit., Komentarz do historii polskich działań obronnych 1939 r., cz. X, Warszawa 1973, s. 71, 74, 77, 85, 99, 103, 211, 218, 518-522, 528; cz. XII, Warszawa 1978, s. 198, 207-208,400,475.
© E. Sobczyński
|
