powrót

Zygmunt Karwowski

Pocztówka z Kamerunu (II)

Elementem najbardziej charakterystycznym dla Kamerunu, a przynajmniej dla jego części północnej zwanej Province Extreme Nord, jest sawanna. Na wygląd sawanny składają się dwa poziomy roślinności, niższy tj. kolczaste, gęste krzewy o wysokości ok. 2 m i wyższy, czyli rozrzucone jak rodzynki drzewa, na ogół dość potężne, bo tylko takie mogą oprzeć się destrukcyjnej działalności tubylców.

Według mnie sawanna jest w poważnym zagrożeniu. W poszukiwaniu opału miejscowa ludność masowo wycina niezbyt już liczne średnie drzewa, takie, które można jeszcze „obciapać” siekierką domowej produkcji, krzewy zaś są wypalane, aby w ich miejsce próbować uprawiać sorgo. Tej rabunkowej działalności opierają się tylko drzewa, którym udało się osiągnąć rozmiary stawiające je poza zasięgiem siekierek. Ponieważ tubylcy ścinają drzewa na wysokości 1 m, stąd coraz częstszym obrazem sawanny jest las sterczących nadpalonych kikutów. Sawanna kameruńska ma dwa różne oblicza kształtowane przez dwie pory roku: deszczową i suchą. Okresem bardziej typowym dla sawanny jest – moim zdaniem – pora sucha, i to nie tylko z racji dłuższego czasu trwania (ok. 7 m-cy) lecz że właśnie jej przetrwanie jest dowodem skuteczności witalnej. Wszystko, co nie potrafi przetrzymać pory suchej, nie ma racji bytu na sawannie.

Pełna treść artykułu w lipcowym wydaniu miesięcznika GEODETA

powrót