powrót

Artur Krawczyk

Komfort zamiast mozołu

Metodyka gromadzenia geometadanych w projekcie INVISIP.
Realizacja projektu INVISIP ma na celu stworzenie międzynarodowego systemu wspomagania procesu planowania przestrzennego ze szczególnym uwzględnieniem projektowania inwestycji. Osiągnięcie tego celu jest możliwe dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik przechowywania i udostępniania metadanych o zasobach danych przestrzennych oraz danych o dokumentach tekstowych.

Podstawowym narzędziem służącym do realizacji tak zdefiniowanego celu jest System Informacji o Metadanych (Metadata Information System – MIS). Zarządza on metadanymi (danymi zawierającymi informacje) o danych przestrzennych i o dokumentach tekstowych.

Założenia
Budowa tego typu systemu częściowo uwarunkowana była opracowaniem odpowiedniej metodyki gromadzenia metadanych oraz przyjęcia określonych standardów. W zakresie gromadzenia metadanych dotyczących danych geograficznych 10 partnerów INVISIP jednoznacznie wskazało na przyjęcie projektu międzynarodowego standardu ISO 19115 Geographic Information – Metadata. Uznano, że europejskie normy w zakresie standaryzacji metadanych ze względu na zawieszenie prac przez komitet CEN/TC 287 nie mogą być brane pod uwagę. Ze względu na użytkowane w projekcie dwa typy metadanych przyjęto, że te dotyczące informacji geograficznej określane będą mianem geometadanych (Geographic MetaData – GMD), a dotyczące dokumentów tekstowych – mianem me tadanych o dokumentach (Document MetaData – DMD). Niniejszy artykuł prezentuje jedynie zrealizowany w ramach projektu fragment systemu przetwarzania geometadanych.
Z punktu widzenia funkcjonalności MIS możemy podzielić na 3 części dotyczące metadanych:
- wprowadzanie,
- składowanie,
- użytkowanie.
Wyjaśnienia wymaga tutaj założenie odrębności wprowadzania danych od miejsca ich gromadzenia (składowania). Przyjęto, że wprowadzanie (w tym kompletowanie i weryfikacja) powinno być realizowane przez producentów geodanych lub jednostki posiadające bezpośredni dostęp do nich. Przyjęcie rozproszonego wprowadzania danych wymagało opracowania odpowiedniego rozwiązania, które charakteryzowałoby się: powszechnością stosowania, łatwością i prostotą obsługi, elastyczną formą przekazywania danych do miejsca ich gromadzenia, użyciem uniwersalnego (otwartego) opisu formatu danych. W efekcie przyjęto następującą metodykę:
- Zastosowanie lokalnych baz danych, które będą służyły do wprowadzania geometadanych. Bazy te zostaną zainstalowane u producenta geodanych lub w innych ośrodkach posiadających geodane.
- Jako standard wymiany geometadanych przyjęto język XML.
- Ze względu na fakt, że dane XML są dobrze zdefiniowane (pliki DTD), ich import do wspólnej bazy danych nie nastręcza większych trudności.
Zaproponowane rozwiązanie pozwala twórcom geodanych tworzyć niezależne od właściwego systemu własne bazy geometadanych. Przy eksporcie do XML utomatycznie tworzony jest plik profilu geometadanych – XML DTD. Nadesłane pliki XML importowane są następnie do Hurtowni Metadanych (MetaDataBase Warehouse). W bazie tej „spotykają się” GMD oraz DMD. Zastosowanie tej metodyki pozwala na osiągnięcie kilku korzyści, np.:
- raz wprowadzone geometadane są zawsze w bazie w miejscu ich wprowadzania, a jest to istotne ze względu na utrzymywanie (korekcję i aktualizację) zasobu;
- wyeksportowanie i przesłanie plików XML, choćby e-mailem, nie jest kłopotliwe nawet dla przeciętnego użytkownika komputera;

Pełna treść artykułu w lipcowym wydaniu GEODETY

powrót