Stanisław Białousz, Zbigniew Bochenek, Dariusz Dukaczewski, Michał Grodzicki, Przemysław Sowiński, Ewa Wysocka
Geodeci w Unii Europejskiej (cz. III)
Na zlecenie Departamentu Geodezji i Kartografii Ministerstwa Infrastruktury pod koniec ubiegłego roku Instytut Geodezji i Kartografii* badał funkcjonowanie geodezji i kartografii w krajach Piętnastki. W efekcie powstało opracowanie pt. „Badania analityczne regulacji prawnych dotyczących wzajemnego uznawania dyplomów i kwalifikacji do wykonywania zawodu geodety i kartografa w krajach Unii Europejskiej oraz w Polsce”, Warszawa, listopad 2002. Na jego podstawie rozpoczęliśmy prezentację rozwiązań przyjętych w poszczególnych krajach (Austria, Belgia – GEODETA 5/03, Dania, Finlandia – 6/03). Tym razem Francja i Grecja.
|
Podobnie jak w większości krajów UE we Francji geodezja i kartografia stanowią dwie osobne dyscypliny, niepowiązane prawnie. We Francji brak jest do chwili obecnej jednolitego prawa geodezyjnego. W 2002 r. status zawodu geodety regulowało 13 zarządzeń, 12 dekretów, 1 rozporządzenie i 2 prawa (poniżej niektóre z nich):
- zarządzenie ministra kultury, ministra edukacji narodowej, wykształcenia wyższego i nauki z 19 września 1996 r. dotyczące uznawania kwalifikacji w celu wykonywania zawodu geodety-eksperta;
- zarządzenie ministra gospodarki, finansów i przemysłu, sekretarza stanu ds. budżetu z 11 września 1997 r. ustalające listę, znaczenie i warunki uzyskania kwalifikacji i dyplomów wstępnych przewidzianych w dekrecie nr 97-8 z 7 stycznia 1997 r. ustalającym szczególny status geodetów katastru;
- zarządzenie ministra edukacji narodowej, wykształcenia wyższego i nauk, ministra kultury z 17 marca dotyczące dyplomu geodety-eksperta nieruchomości wydanego przez Państwo – GEFDPLG;
- zarządzenie ministra edukacji narodowej, sekretarza stanu ds. mieszkalnictwa z 5 lipca 2001 r. zmieniające zarządzenie z 9 września 1996 r. dotyczące uznawania kwalifikacji w celu uznawania zawodu geodety-eksperta;
- zarządzenie ministra infrastruktury, mieszkalnictwa i transportu, ministra gospodarki, finansów i przemysłu, ministra zatrudnienia i solidarności, ministra spraw wewnętrznych, ministra edukacji narodowej, ministra obrony, ministra kultury i komunikacji, ministra rolnictwa i rybołówstwa, ministra zagospodarowania przestrzennego i środowiska, ministra funkcji publicznych i reformy państwa, ministra badań naukowych, sekretarza stanu ds. mieszkalnictwa, sekretarza stanu ds. budżetu, sekretarza stanu ds. turystyki z 5lipca 2001 r. wprowadzające modyfikację w zarządzeniu z 19 grudnia 1994 r. wprowadzającym w każdym departamencie departamentalny komitet informacji geograficznej;
- dekret nr 96-478 premiera, ministra kultury, strażnika pieczęci – ministra sprawiedliwości, ministra edukacji narodowej, szkolnictwa wyższego i nauki, ministra infrastruktury, transportu i mieszkalnictwa, ministra gospodarki i finansów, ministra pełnomocnego ds. budżetu, rzecznika rządu, ministra pełnomocnego ds. finansów i handlu zagranicznego z 31 maja 1996 r. zawierający regulację statusu zawodu geodety-eksperta i kodeks obowiązków zawodowych;
- dekret nr 97-242 premiera, ministra edukacji narodowej, ministra gospodarki i finansów, ministra kultury, ministra rolnictwa, rybołówstwa i artykułów żywnościowych, ministra pełnomocnego ds. budżetu, rzecznika rządu z 17 marca 1997 dotyczący dyplomu geodety eksperta nieruchomości wydanego przez państwo – DGEFDPLG;
- dekret nr 99-739 premiera, ministra infrastruktury, transportu i mieszkalnictwa z 27 sierpnia 1999 zmieniający dekret nr 96-478 z 31 maja 1996 zawierający regulację statusu zawodu geodety-eksperta i kodeks obowiązków zawodowych;
- dekret nr 2001-287 premiera, ministra edukacji narodowej z 29 marca 2001 r. dotyczący dyplomu geodety-eksperta nieruchomości;
- prawo nr 46-942 z 7 maja 1946 r. ustanawiające Stowarzyszenie Geodetów-Ekspertów (l’Ordre des géomètres-experts);
- prawo nr 83-634 z 13 lipca 1983 r. określające prawa i obowiązki funkcjonariuszy.
Stosownie do Zarządzenia nr 98-774 z 2 września 1998 r. regulacje prawne dotyczące Francji metropolitalnej zostały rozciągnięte na obszar departamentów zamorskich (Gwadelupa, Martynika, Gujana, Reunion), część terytoriów zamorskich (Wallis i Futuna, Terytoria Południowe i Antarktyczne), część wspólnot terytorialnych (St Pierre i Miquelon). W części obowiązują one na terenie niektórych terytoriów zamorskich (Polinezja Francuska) i wspólnoty departamentalnej (Porozumienie w sprawie przyszłości Majotty).
Pełna treść artykułu w lipcowym wydaniu GEODETY
powrót
|
