Zmarł profesor Lubomir Włodzimierz Baran

3 kwietnia, po długiej chorobie zmarł prof. zw. dr hab. inż. Lubomir Włodzimierz Baran, geodeta, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, przewodniczący Komitetu Geodezji PAN. Uroczystości pogrzebowe odbędą się 9 kwietnia w Olsztynie.

Odszedł wybitny naukowiec. Zajmował się geodezją satelitarną, zastosowaniem technik satelitarnych w geodezji i geodynamice oraz wykorzystaniem globalnych systemów satelitarnych do badań jonosfery i jej wpływem na wyniki geodezyjnych wyznaczeń pozycji. Opracował m.in. metody wyrównywania sieci geodezyjnych przy wykorzystaniu obserwacji sztucznych satelitów Ziemi.
Ceremonia pożegnania na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim odbędzie się z udziałem Senatu, rektorów i Rady Wydziału (aula im. prof. Z. Moczarskiego przy ul. Oczapowskiego 5, godz. 11.30). Pożegnanie na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Poprzecznej – godz. 12.45.

Lubomir Włodzimierz Baran urodził się 27 września 1937 r. w Żniatynie (woj. lubelskie), w 1955 r. uzyskał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Ełku. W 1960 r. ukończył studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera. 1 października 1960 roku rozpoczął pracę w Studium Geodezji Urządzeń Rolnych Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Od tego czasu nieprzerwanie związany z olsztyńską uczelnią (kolejno WSR, ART i UWM).
Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1966 r. na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej. Stopień doktora habilitowanego Rada tego samego Wydziału nadała mu 1972 roku. W 1976 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 roku profesorem zwyczajnym.

Od chwili utworzenia (1960 r.) związany najpierw ze Studium, a potem Wydziałem Geodezji i Urządzeń Rolnych (dzisiaj Wydział Geodezji i Gospodarki Przestrzennej) olsztyńskiej uczelni. Wielokrotnie był dziekanem tego Wydziału (1969-75, 1978-81, 1992-99). Był także jego prodziekanem (1975-78), kierownikiem Katedry Geodezji Wyższej i Fotogrametrii (1969-1970), kierownikiem Katedry Geodezji (1970-76), zastępcą dyrektora (1983-84) i dyrektorem (1976-83, 1989-93) Instytutu Geodezji i Fotogrametrii;
W latach 1981-84 był prorektorem, a w okresie 1984-87 rektorem Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. Twórca i kierownik Stacji Obserwacji Sztucznych Satelitów w Lamkówku koło Olsztyna.
Od 1994 roku członek korespondent PAN, członek prezydium Oddziału PAN w Gdańsku (od 1998 r.). Od 2007 roku członek rzeczywisty PAN (od 2004 r. członek Prezydium). Był członkiem wielu komitetów Akademii, m.in. Komitetu Geodezji (od 2003 r. przewodniczący), Komitetu Astronomii, Komitetu Geofizyki. Należał także do wielu rad naukowych, m.in. Centrum Badań Kosmicznych PAN, Instytutu Geodezji i Kartografii w Warszawie (1988-92), Planetarium Lotów Kosmicznych w Olsztynie. W latach 2000-02 kierował Katedrą Geomatyki w Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie.

Pełnił funkcje w międzynarodowych organizacjach naukowych. Reprezentant Polski (1995-2007) w Radzie Międzynarodowej Unii Geodezji i Geofizyki IUGG, Międzynarodowej Asocjacji Geodezji IAG – przewodniczący (1983-87) IAG Special Study Group No 1.59 Computer Assisted Design of Geodetic Networks; przewodniczący (1992-95) IAG Specjal Study Group No 1.127 Error Propagation in GPS Networks.

Od 1991 roku był członkiem Sekcji 5. Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych. Kierował zespołem ekspertów opracowujących założenia zintegrowanej sieci EUREF (European Reference Frame) dla Polski, które zostały wykorzystane przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii przy zakładaniu na obszarze kraju satelitarnej sieci EUREF-POL (1992) oraz sieci POLREF (1994-95).
Laureat nagród naukowych, odznaczo¬ny m.in. Krzyżem Komandorskim, Ofi¬cerskim i Kawalerskim Orderu Odrodze¬nia Polski. W 2000 roku Akademia Rolnicza we Wrocławiu nadała mu tytuł doktora honoris causa. W 2005 r. Wy¬dział Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej nadał mu godność Profesora Honorowego. Za dokonania naukowe wyróżniony w 2007 roku przez prezydenta Olsztyna Statuetką św. Jakuba – nagrodą dla „Oso¬bowości miasta”.

Autor lub współautor ok. 80 prac twórczych, ponad 150 artykułów, 5 podręczników i skryptów akademickich, ponad 200 referatów i komunikatów naukowych wygłoszonych na krajowych i międzynarodowych kongresach i sympozjach naukowych. Wypromował 8 doktorów nauk. Brał udział w pracach rad redakcyjnych czasopism naukowych: od 1990 r. przewodniczący Rady Programowej „Annual of Navigation”.

Najważniejsze publikacje naukowe:
- Zastosowanie metody najmniejszych kwadratów uogólnionej na obserwacje zależne do wyrównywania i oceny dokładności triangulacji satelitarnej, rozprawa habilitacyjna. Politechnika Warszawska, „Prace Naukowe – Geodezja”, 9, 1971;
- New National System of Geodetic Coordinates in Poland, „Geodezja i Kartografia”, t. XLIII, 1999;
- The Use of GPS for Ionospheric Studies (z: I. I. Shagimuratov, N. J. Tepenitzina). „Artificial Satellites, Journal of Planetary Geodesy”, Vol. 32, 1998;
- Teoretyczne podstawy opracowania wyników pomiarów geodezyjnych (1999);
- The Response of the Ionospheric Total Electron Content to the Solar Eclipse on August 11 1999 (z: I. I. Ephishov, I. I. Shagimuratov, V. P. Ivanov, A. F. Lagovsky). „Advances in Space Research”, Vol. 31, 2003.