Zmarł prof. Janusz Śledziński

29 marca w wieku 89 lat zmarł prof. Janusz Śledziński – specjalista w zakresie geodezji wyższej i satelitarnej, grawimetrii i astronomii, przez lata związany z Wydziałem Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej.

fot. Stanisław Nazalewicz

Janusz Śledziński urodził się 29 lipca 1931 r. w Bobowej (powiat gorlicki). Do wybuchu wojny mieszkał w Ostrołęce. Naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Łomży ukończył w 1949 r., a studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej w roku 1955. Pracę na tej uczelni, w ówczesnej Katedrze Geodezji Wyższej, rozpoczął już 1 października 1954 r. (jeszcze jako student) i przeszedł przez wszystkie szczeble kariery akademickiej – od młodszego asystenta do profesora. Dyplom doktora nauk technicznych otrzymał w 1964 r., dyplom doktora habilitowanego – w 1972 r., a tytuł profesora – w 1983 roku. Od 1986 roku aż do przejścia na emeryturę w 2001 roku kierował Instytutem Geodezji Wyższej i Astronomii Geodezyjnej PW. Później pracował jeszcze w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Chełmie oraz Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie.

Zdobył duże doświadczenie w teoretycznych i praktycznych aspektach geodezji wyższej, geodezji satelitarnej, nawigacji, grawimetrii i astronomii. Uczestniczył w założeniu podstawowej wahadłowej sieci grawimetrycznej Polski (1955-1962) oraz licznych międzynarodowych nawiązań grawimetrycznych. W latach 1958-1959 brał udział w I Polskiej Wyprawie Antarktycznej. W latach 70. kierował w Polsce zakładaniem krajowej sieci dopplerowskiej. Następnie pracował w Afganistanie jako szef ekspertów ONZ ds. geodezji, kierował kontraktem ONZ w Afghan Cartographic and Cadastral Survey Institute w Kabulu (1976-1979).
W 1990 r. działający pod jego kierownictwem Instytut Geodezji Wyższej i Astronomii Geodezyjnej PW kupił pierwszą w Polsce parę odbiorników GPS, które w ciągu kilku następnych lat posłużyły do realizacji blisko 70 projektów. Doświadczenie w zakresie satelitarnego wyznaczania położenia punktów zaowocowało uczestnictwem i nadzorem nad projektami wykorzystania różnych technologii GPS do zagęszczenia sieci geodezyjnych, w pomiarach geodynamicznych i inżynieryjnych.
Był inicjatorem i koordynatorem europejskiego projektu satelitarnego EXTENDED SAGET. W latach 1994-2008 jako przewodniczący i koordynator Sekcji C „Geodezja” grupy roboczej Nauka i Technologia Inicjatywy Środkowoeuropejskiej (CEI) był szefem geodezyjnych i geodynamicznych programów wszystkich 17 krajów członkowskich.

Jako członek i przedstawiciel Polski w Międzynarodowym Komitecie Sterującym EUPOS (2002-2011) w dużej mierze przyczynił się do powstania w kraju sieci ASG-EUPOS. Tak o tym przedsięwzięciu mówił w wywiadzie przeprowadzonym w 2014 roku, który ukazał się w książce „Poczet Profesorów Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej”:
„Z ramienia GUGiK, jeszcze za prezesury Jerzego Albina, byłem delegatem Polski na konferencję projektu EUPOS, która odbyła się w Berlinie w 2002 r. Niemcy zaproponowali wtedy założenie sieci stacji referencyjnych GPS w Europie Wschodniej i Centralnej. Ale żeby przekonać się, czy to jest możliwe, poprosili naszą stronę o przygotowanie szczegółowego raportu dotyczącego infrastruktury, zaangażowanych instytucji, środków technicznych itp. Niektórzy utyskiwali nawet, że się Niemcy szarogęszą i że GUGiK trzeba będzie przenieść do Hamburga (gdzie jest kierownictwo niemieckiej sieci referencyjnej SAPOS), chociaż w projekcie założeń do EUPOS wyraźnie zapowiedziano, że infrastruktura będzie rozwijana przez nas, a nie przez Niemców. Na szczęście głosy sceptyków były odosobnione. Sieć powstała i dzisiaj należy do niej dwadzieścia kilka krajów. A w Polsce mamy działający od 2008 roku system ASG-EUPOS złożony ze 118 stacji referencyjnych i geodeci nie wyobrażają sobie pracy bez niego”.

Redakcja