Krzysztof Sośnica doktorem habilitowanym

W wieku 30 lat Krzysztof Sośnica otrzymał tytuł naukowy doktora habilitowanego w dyscyplinie geodezja i kartografia.

fot. ze zbiorów K. Sośnicy

Stopień ten przyznała mu 27 stycznia Rada Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu na podstawie cyklu publikacji zatytułowanego „Wyznaczanie parametrów rotacji, geometrii i potencjału grawitacyjnego Ziemi z wykorzystaniem laserowych pomiarów odległości SLR do sztucznych satelitów”.

Krzysztof Sośnica ukończył studia magisterskie na kierunku geodezja i kartografia (specjalizacja: geoinformatyka) w 2009 roku na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu. Stopień doktora uzyskał na Uniwersytecie w Bernie. Jest autorem około 100 publikacji naukowych, w tym w czasopismach wyróżnionych w Journal Citation Reports. Pomimo młodego wieku jest również recenzentem artykułów w prestiżowych międzynarodowych czasopismach naukowych, w tym w periodykach z listy JCR, takich jak „Journal of Geodesy”.

Prowadzone przez niego badania naukowe dotyczą kombinacji dwóch technik obserwacyjnych geodezji satelitarnej: laserowych pomiarów odległości do sztucznych satelitów Ziemi (Satellite Laser Ranging, SLR) oraz Globalnych Nawigacyjnych Systemów Satelitarnych (Global Navigation Satellite Systems, GNSS).

Jego prace dotyczą lepszego poznawania procesów geodezyjnych i geofizycznych zachodzących zarówno we wnętrzu, jak i na powierzchni Ziemi poprzez wyznaczanie parametrów rotacji figury Ziemi, położenia stacji obserwacyjnych, definicji początku globalnego układu współrzędnych jako środka ciężkości Ziemi (tzw. geocentrum) oraz czasowych zmian potencjału grawitacyjnego z wykorzystaniem technologii satelitarnych.

Dr hab. Krzysztof Sośnica jest współautorem najnowszej wersji systemu Bernese GNSS Software, w którym zaimplementował możliwość przetwarzania obserwacji SLR do niskoorbitujących satelitów geodezyjnych. Jest również współautorem koncepcji nowego empirycznego modelu orbit satelitów GPS/GLONASS/Galileo, który od początku stycznia 2015 jest używany przez Centrum Wyznaczania Orbit w Europie (Center for Orbit Determination in Europe, CODE) jako model orbit dla satelitów GNSS w oficjalnych produktach Międzynarodowej Służby GNSS (International GNSS Service, IGS).

Ponadto opracował on metodę pomiaru tzw. efektu niebieskiego nieba (Blue-Sky effect), który ogranicza spójność pomiędzy technikami laserowymi w geodezji satelitarnej (SLR) a technikami mikrofalowymi (np. GNSS, VLBI, DORIS) z tego względu, że obserwacje laserowe są wykonywane podczas dobrych warunków pogodowych (bezchmurne niebo), kiedy to powierzchnia Ziemi jest zdeformowana przez wysokie ciśnienie atmosferyczne (ang. Atmospheric Pressure Loading). Stosując tę metodę, geofizyczny efekt niebieskiego nieba został oszacowany dla wszystkich stacji laserowych SLR wykonujących obserwacje do satelitów kulistych LAGEOS.

JK