powrót

Bogdan Ney

Młodość i wiek średni (cz. I)

Instytut Geodezji i Kartografii w latach 1945-75

W pierwszych latach istnienia GINB opierał swą działalność na kadrze Wydziału Geodezyjnego Politechniki Warszawskiej, reaktywowanej jeszcze w Lublinie w końcu 1944 r. Pierwszym dyrektorem Instytutu był prof. Edward Warchałowski, co dobitnie podkreślało związek GINB-u z tą Uczelnią (którą On również włodarzył jako rektor). Głównym Urzędem Pomiarów Kraju kierował wówczas prof. Jan Piotrowski, również związany z warszawską Politechniką, a Instytut korzystał z jej lokali.
Prace naukowo-badawcze prowadzone w Instytucie były ukierunkowane na nowe metody i techniki obliczeń geodezyjnych, zasady projektowania, zakładania i opracowywania podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych oraz na geodezyjne metody pomiarów odkształceń gruntu i obiektów budowlanych. Prace w tych kierunkach prowadzili w ramach GINB-u tacy wybitni uczenigeodeci, jak Stefan Hausbrandt, Czesław Kamela, Tadeusz Lazzarini, Marian Brunon Piasecki, Franciszek Biernacki, Bronisław Piątkiewicz, Felicjan Kępiński, Jerzy Niewiarowski, Błażej Dulian, Jerzy Jasnorzewski, Julian Radecki, Jerzy Bokun, Wojciech Krzemiński i Tadeusz Wyrzykowski.
Spośród wyników badań z zakresu geodezji podstawowej uzyskanych w pierwszej dekadzie działalności GINB-u na szczególne wyróżnienie zasługuje wyznaczenie geoidy z pomiarów grawimetrycznych ogłoszone przez C. Kamelę już w 1950 r. w „Pracach GINB”. B. Dulian był twórcą instrukcji i organizatorem pomiarów astronomicznych na punktach Laplace’a podstawowej sieci triangulacyjnej, a J. Radecki od 1953 r. publikował swe liczne prace w wydawnictwie Instytutu. Osiągnięciem naukowym na skalę światową była koncepcja jednorodnej kątowo-liniowej podstawowej osnowy poziomej, ogłoszona w języku francuskim przez Edwarda Warchałowskiego w „Pracach GINB” w 1948 r. Istotne znaczenie dla metod i technik podstawowych osnów poziomych w Polsce miały badania wykonane przez S. Hausbrandta uwieńczone w roku 1955 pracą pt. Analiza porównawcza dokładności wielkotrójkątowych i małotrójkątowych sieci triangulacyjnych, nawiązana do prac geodezyjnych w Polsce, ogłoszoną w wydawnictwie Instytutu. S. Kasperek i M. Pietrzykowski wystąpili w 1954 roku z koncepcją i procedurą wyrównania triangulacji z odrzuceniem bezbłędności punktów nawiązania.

Pełna treść artykułu we wrześniowym wydaniu GEODETY

powrót

KOMENTARZE Komentarze są wyłącznie opiniami osób je zamieszczających i nie odzwierciedlają stanowiska redakcji Geoforum. Zabrania się zamieszczania linków i adresów stron internetowych, reklam oraz tekstów wulgarnych, oszczerczych, rasistowskich, szerzących nienawiść, zawierających groźby i innych, które mogą być sprzeczne z prawem. W przypadku niezachowania powyższych reguł oraz elementarnych zasad kultury wypowiedzi administrator zastrzega sobie prawo do kasowania całych wpisów. Użytkownik portalu Geoforum.pl ponosi wyłączną odpowiedzialność za zamieszczane przez siebie komentarze, w szczególności jest odpowiedzialny za ewentualne naruszenie praw lub dóbr osób trzecich oraz szkody wynikłe z tego tytułu.