Mirosław Stasiewicz, Witold Prószyński
Jak rosły pylony pod czujnym okiem geodetów
Doświadczenia z geodezyjnej obsługi budowy pylonów mostów Świętokrzyskiego w Warszawie i Sucharskiego w Gdańsku
W chwili oddawania niniejszego artykułu do druku, na moście Świętokrzyskim w Warszawie realizowana jest faza pełnego naprężania cięgien podwieszających przęsła, zaś na moście Sucharskiego przez Martwą Wisłę w Gdańsku wykonywane są sekcje górnej, pionowej części pylonu. Doświadczenia, jakie zdobyło Warszawskie Przedsiębiorstwo Geodezyjne S.A., prowadząc obsługę geodezyjną budowy pylonów, a także innych elementów konstrukcyjnych obu mostów, pozwalają na zaprezentowanie szerszemu gronu geodetów kilku sprawdzonych już na gruncie praktycznym spostrzeżeń i przemyśleń dotyczących problematyki pomiarów geodezyjnych przy budowie przepraw z przęsłami podwieszonymi.
Skupimy się na kilku aspektach mających istotne znaczenie dla powodzenia całości tego inżynierskiego przedsięwzięcia. Z uwagi na to, iż informacje ogólne o konstrukcji mostu Świętokrzyskiego (Sw) i mostu Sucharskiego (Su) oraz szczegółowy opis technologii budowy ich pylonów znaleźć można w literaturze [4, 5, 6, 7], po zestawieniu syntetycznych danych porównawczych dla ww. obiektów przejdziemy od razu do problematyki pomiarów geodezyjnych. Będziemy przy tym unikać niepotrzebnych powtórzeń w stosunku do informacji podanych już w GEODECIE [3].
Dane dotyczące konstrukcji i technologii wznoszenia pylonów w Warszawie i Gdańsku
Obydwa mosty mają przęsła główne podwieszone za pomocą cięgien stalowych zakotwionych w trzonie pylonu. Przekroje podłużne tych mostów pokazane są na rys. 1a, 1b.
Pylony mostów stanowią konstrukcje żelbetowe w kształcie odwróconej litery Y o przekrojach poprzecznych przedstawionych na rys. 2a i 2b (na s. 22). W części trzonowej pylonu mostu Sw w betonie zatopiona jest stalowa konstrukcja wsporcza dla tulei cięgien podwieszających, wychodzących poza obrys trzonu. W przypadku mostu Su podobna konstrukcja wsporcza, ale o znacznie większych gabarytach, pełni także funkcję konstrukcji nośnej trzonu. Technologia wznoszenia jest, generalnie rzecz biorąc, identyczna dla obu mostów:
- pierwsze 3 sekcje: szalunek stacjonarny oparty na płycie fundamentu;
- pozostałe sekcje: szalunek samowznoszący PERI;
- konstrukcja wsporcza utrzymująca tuleje cięgien wykonywana jest w segmentach (klatkach) w wytwórni, przy czym zamocowane do niej na sztywno tuleje ucięte są tak, by nie wystawały poza obrys trzonu pylonu; ucięte części są dołączane po zabetonowaniu trzonu.
W procesie wznoszenia pochyłych słupów dolnej części pylonu (zwanych dalej w uproszczeniu „nogami”) na trzech poziomach stosowane są tymczasowe rozpory zabezpieczające przed nadmiernym wytężeniem konstrukcji, wykorzystywane także do korygowania kształtu nóg pylonu.
Pełna treść artykułu we wrześniowym wydaniu GEODETY
powrót
|
