Edward Kłączyński
Rozgraniczanie nieruchomości (część II)
Autor – pracownik Wydziału Geodezji, Kartografii i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu – na podstawie obowiązujących przepisów i wyroków sądowych dotyczących rozgraniczania nieruchomości przygotował „ściągę” z tego tematu. W poprzednim numerze opublikowaliśmy część wynikającą z Prawa geodezyjnego i kartograficznego, tym razem zarządzenie ministrów gospodarki przestrzennej i budownictwa oraz rolnictwa i gospodarki żywnościowej w sprawie rozgraniczania nieruchomości z 5 sierpnia 1996 r. (MP nr 50, poz. 469).
Zarządzenie wypełniając delegację zawartą w art. 32 ust. 6 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (DzU nr 39, poz. 263) określa:
- rodzaje dokumentów stanowiących podstawę ustalenia przebiegu granic przy rozgraniczeniu,
- sposób i tryb wykonywania przez geodetę upoważnionego.
Zarządzenie weszło w życie 17 listopada 1996 r. i reguluje wyłącznie sprawy rozgraniczania nieruchomości w postępowaniu administracyjnym.
Znak graniczny, stabilizacja, tymczasowe utrwalenie (§ 2)
1. Z art. 29 ust. 1 ustawy wynika konieczność utrwalenia ustalonych w wyniku rozgraniczenia punktów granicznych znakami granicznymi. Tymczasowemu utrwaleniu podlegają punkty graniczne w razie zaistnienia sporu (art. 34 ust. 1 Pgik), a więc i według ostatniego spokojnego stanu posiadania, dokumentów i wskazania stron.
2. Znaki graniczne to znaki wykonane z trwałego materiału umieszczone w punkcie granicznym. Znaki graniczne wykonuje się z betonu, kamienia lub innego trwałego materiału (plastyki) (§ 18.1), przy czym obowiązkowa jest stabilizacja podwójna; jako podcentr (znak podziemny) mogą być użyte rurki, butelki, płytki betonowe. Wyjątkowo na terenach o utwardzonej nawierzchni wykonuje się stabilizację pojedynczą (bez podcentra) w postaci rurek, prętów, bolców (§ 18.2), zaś na terenach grząskich – palami drewnianymi zaimpregnowanymi (§ 18.3).
Pełna treść artykułu w czerwcowym wydaniu miesięcznika GEODETA
powrót
|
