Urodził się prawdopodobnie na Litwie około 1610 roku. Losy jego są mało znane. Kształcił się w Kiejdanach, a jego nauczycielem był Adam Freitag z Torunia (medyk i matematyk). Był na służbie u Radziwiłłów gdzie zajmował się pomiarami dóbr i inwentarza. W latach 50. i 60. napisał najważniejsze swoje dzieło - trzytomową „Księgę nauk matematycznych” („Arithmetica practica...”, „Geometria albo rozmiar...”, „Optica lub perspectiva...”). Księga była podstawową encyklopedią i podręcznikiem do nauki matematyki, geometrii oraz miernictwa. Po raz pierwszy w języku polskim opisano w niej szczegółowo pomiary gruntów. W bogato ilustrowanych wykładach Naronowicz-Naroński przedstawił techniki pomiarów (m.in. triangulację i poligonizację) i przyrządy (stolik, astrolabium). W 1659 roku wydał książkę "Architectura militaris" traktującą o fortyfikacjach i budownictwie wojennym. W 1660 roku po uchwaleniu przez kolejne sejmy (1658, 1659) ustaw o wypędzeniu Arian, Naronowicz-Naroński, który był arianinem, opuścił Polskę. Przeniósł się do Królewca, gdzie znalazł się także książę Bogusław Radziwiłł, wypędzony z Polski po wojnie ze Szwecją (został elektorem brandenburskim). Dzięki niemu Naronowicz-Naroński objął funkcję nadwornego inżyniera i geografa. Przez wiele lat prowadził pomiary na terenie Mazur. Ich efektem były liczne mapy w skali 1:50 000 i 1:100 000. Zajmował się także architekturą, budownictwem i publikowaniem swych prac. Był m.in. projektantem kilku pałaców na terenie Prus (Prosna) oraz kanału łączącego Pregołę z Niemnem). Po śmierci Radziwiłła (jego protektora) i w związku z niewypłacaniem przez rząd pruski należności za wykonane prace Naronowicz-Naroński popadł w biedę. Zmarł w Szczytnie w 1678 roku. Oprac. JP