powrót

Jacek Kmiecik

Podróż do Fao

Wspomnienia z największego polskiego kontraktu geodezyjnego realizowanego w Iraku. W czasach PRL zagraniczne kontrakty były dla polskich geodetów okazją do zarobienia większych pieniędzy, ale również do odwiedzenia i poznania ciekawych miejsc, nie zawsze dostępnych dla zwykłego turysty.

Jacek Kmiecik na campie przed wyruszeniem na pustynię

W 1977 roku prace związane z rea­lizacją kontraktu na założenie podstawowej osnowy poziomej i wysokościowej Republiki Irackiej były już na półmetku. W ramach tych prac co trzy miesiące należało skontrolować stacje mareograficzne w Fao nad Zatoką Perską (przez Arabów zwaną Arabską) wyznaczające średni poziom morza. Wybraliśmy się tam wraz z kolegami Jackiem Krzemińskim i Henrykiem Mistewiczem w czerwcu 1977 roku.
Inż. Henryk Mistewicz był zastępcą dyrektora biura PPG Polservice (dyrektorem był mgr inż. Tadeusz Dzikiewicz). Z kolei Jacek Krzemiński, szef brygady polowej, kierował pracami niwelacyjnymi przez kilka miesięcy w okresie między wyjazdem Andrzeja Jarońskiego z Iraku w połowie kontraktu (na kontrakt indywidualny do Nigerii) a moim przybyciem, wstępnie planowanym „na zakładkę”. A ja nie mog­łem dojechać ze względu na silne opory w macierzystym Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym (młody wiek, bezpartyjny). Andrzej Jaroński, pierwszy kierownik niwelacji, był głównym autorem warunków technicznych i organizatorem wszelkich prac związanych z założeniem podstawowej osnowy wysokościowej na terenie Iraku, w tym z ustaleniem średniego poziomu morza jako poziomu odniesienia. Przejąłem te zaszczytne obowiązki z wahaniem i obawami, które jednak się nie potwierdziły, a kontrakt skończył się sukcesem technicznym i finansowym mimo bardzo trudnych warunków.

• Technika bywa zawodna

Na ten wyjazd przydzielono nam doskonały samochód: volvo 244 z klimatyzacją. Biuro dysponowało czterema takimi wozami osobowymi, w tym chyba tylko jeden był klimatyzowany. Samochodami tymi jeździli głównie dyrektorzy, reszta pracowników w Bagdadzie była dowożona do pracy przeważnie terenowymi toyotami, których i tak było za mało w stosunku do potrzeb.

Klimatyzacja w samochodzie przy temperaturze przekraczającej czasami 50°C w cieniu (a więc ponad 60°C na słońcu i w nagrzanym pojeździe) to prawdziwy skarb. Jednak zaraz po przekroczeniu rogatek Bagdadu okazało się, że możemy z niej korzystać w bardzo niewielkim stopniu. Po włączeniu klimatyzatora wskaźnik temperatury płynu w chłodnicy zaczynał wznosić się nieubłaganie i po dziesięciu minutach wjeżdżał na czerwone pole, oznaczające niebezpieczne przegrzanie silnika. Tak więc przez całą drogę jechaliśmy w otępiającym upale, od czasu do czasu pozwalając sobie na kilkuminutowe odprężenie w orzeźwiającym chłodzie...

Pełna treść artykułu w grudniowym wydaniu miesięcznika GEODETA

powrót

REKLAMA

• zaloguj się    • rejestruj konto    • zapomniałeś hasła?

KOMENTARZE Komentarze są wyłącznie opiniami osób je zamieszczających i nie odzwierciedlają stanowiska redakcji Geoforum. Zabrania się zamieszczania linków i adresów stron internetowych, reklam oraz tekstów wulgarnych, oszczerczych, rasistowskich, szerzących nienawiść, zawierających groźby i innych, które mogą być sprzeczne z prawem. W przypadku niezachowania powyższych reguł oraz elementarnych zasad kultury wypowiedzi administrator zastrzega sobie prawo do kasowania całych wpisów. Użytkownik portalu Geoforum.pl ponosi wyłączną odpowiedzialność za zamieszczane przez siebie komentarze, w szczególności jest odpowiedzialny za ewentualne naruszenie praw lub dóbr osób trzecich oraz szkody wynikłe z tego tytułu.