Władysław Baka
Koincydencja jubileuszy
Na przyszły rok Stowarzyszenie Geodetów Polskich zaplanowało obchody 100-lecia swojego istnienia. Czy jednak zamiast świętować urodziny jednej organizacji nie powinniśmy uczcić dokonań całego ruchu stowarzyszeniowego?
Powołanie Komitetu Organizacyjnego ds. Obchodów 100-lecia Stowarzyszenia Geodetów Polskich stanowiło realizację jednej z uchwał podjętych przez XXXIX Zjazd Delegatów (Olsztyn, 30 czerwca – 2 lipca 2017 r.). Decyzja ta skłania do przypomnienia, jak życie stowarzyszeniowe mierniczych i geodetów wyglądało na przestrzeni minionych stu, a nawet więcej lat. Celem tego artykułu jest także docenienie wysiłków animatorów życia zawodowego naszego szeroko pojętego środowiska oraz troska o wierność faktom.
Już w XIX wieku geometrzy z patentem I i II stopnia uczestniczyli w społecznym i zawodowym życiu działającego od 1878 r. Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie. Za pierwszą organizację zawodową geodetów na ziemiach polskich można uznać powstały w 1916 r. w Warszawie Związek Geometrów, utworzony z inicjatywy geometry przysięgłego II klasy Zygmunta Majewskiego. W tym czasie powstawały również inne regionalne zrzeszenia geodetów. Pierwszy Powszechny Zjazd Mierniczych Polskich odbył się w Warszawie w dniach 4-6 stycznia 1919 r.
6 listopada 1918 r. inżynierowie mierniczowie Kazimierz Sawicki, Władysław Surmacki, Stanisław Kluźniak, Aleksander Pawlikowski, Czesław Grodzicki, Karol Kasiński, Seweryn Bitny-Szlachta oraz Bolesław Leśniewski założyli Koło Inżynierów Mierniczych przy Stowarzyszeniu Techników Polskich w Warszawie. Organizacja ta, jej twórcy i działacze zasługują na szczególną pamięć, bowiem ich niezwykle energiczna i twórcza działalność stworzyła niedościgły wzorzec i nadała aktualne do dziś kierunki działania stowarzyszeń mierniczych i geodezyjno-kartograficznych. Przedmiotem działania Koła było: określenie zadań i organizacji miernictwa, wygłaszanie referatów i wydawanie publikacji, opisywanie aktualnego stanu miernictwa w Polsce z porównywaniem go z miernictwem krajów ościennych, opracowanie słownika technicznego i podręcznika do geodezji niższej, organizacja korporacji mierniczych przysięgłych na wzór izby adwokackiej (były to pierwsze sygnały o potrzebie utworzenia samorządu zawodowego), troszczenie się o sprawy szkolnictwa zawodowego wyższego i średniego.
Koło dużą wagę przywiązywało do daleko idącej wzajemnej pomocy koleżeńskiej i zawodowych kontaktów w środowisku mierniczym. Z jego inicjatywy w 1921 r. na Politechnice Warszawskiej utworzono Wydział Geodezyjny. Koło było też pierwszym projektodawcą scentralizowania prac mierniczych w proponowanym do powołania Głównym Urzędzie Mierniczym, który moglibyśmy skojarzyć z obecnie istniejącym Głównym Urzędem Geodezji i Kartografii.
Wspaniałą puentą działalności Koła Inżynierów Mierniczych było zwołanie z jego inicjatywy I Kongresu Inżynierów Miernictwa, który odbył się w Warszawie w dniach 10-12 lutego 1939 r. Na kongresie tym utworzono Związek Inżynierów Miernictwa Rzeczypospolitej Polskiej, który zrzeszył inżynierów miernictwa rozproszonych w różnych stowarzyszeniach. Organizacją Kongresu kierował ostatni prezes Koła prof. Jan Piotrowski. Prezesem nowo powstałego Związku został płk dr inż. Władysław Surmacki...
Pełna treść artykułu w kwietniowym wydaniu miesięcznika GEODETA
powrót
|
