Zygmunt Karwowski
Pocztówka z Kamerunu
Wyobrażenia moje o Kamerunie sprowadzały się do stwierdzenia, że jest to kraj położony w Afryce równikowej i zamieszkany przez ludność murzyńską. Kiedy zrządzeniem nieprzewidywalnego losu znalazłem się w tym właśnie kraju, przyszło mi porównać dotychczasowe wiadomości z rzeczywistością i szybko korygować te pierwsze, boć tę drugą zmieniać jest niezwykle trudno.
|
Już na wstępie zaskoczenie. Łączność na trasie Paryż – Yaoundé (stolica kraju) utrzymuje olbrzymi Airbus 340, dysponujący ok. 300 miejsc i wypełniony prawie w komplecie. Sama stolica, położona kilka stopni od równika, otoczona jest stale zielonymi lasami i licznymi rozlewiskami. W powietrzu przy temperaturze 35-40 °C wyczuwa się dużą wilgotność, która sprawia większą przykrość osobom przybyłym z rejonów, gdzie temperatura w styczniu powinna oscylować wokół –10 °C.
Około 1000 km na północ od Yaoundé leży Maroua – stolica prowincji północnej. Pomimo, jak na Afrykę, niewielkiej odległości dzielącej te miasta klimat i roślinność zmieniają się radykalnie. Prowincja Maroua to typowa sawanna, taka, jaką ogląda się w filmach telewizyjnych o życiu afrykańskiej zwierzyny. Teraz, w końcu tutejszego lata, trawa jest spalona słońcem, sterczą łodygi uschniętych roślin i co jakiś tylko czas widać pojedyncze drzewo, zachowujące jednak zielone liście, skutecznie chronione długimi kolcami. Do kompletu brakuje tylko widoku skradającego się lwa, bo zwierzynę – wprawdzie tylko wychudzone kozy i miejscowe bydło z długimi na pół metra rogami – na horyzoncie dostrzec łatwo.
Powrócę jeszcze do stolicy kraju – Yaoundé. Jak zresztą wszędzie w Afryce, występuje tutaj połączenie przeciwstawnych zjawisk i przemieszanie sprzeczności, z tym jednak, że skrajności te potrafią (no, może poza kilkoma wyjątkami) jakoś ze sobą współegzystować. I tak, tereny zielone są przedzielone obszarami pozbawionymi jakiejkolwiek roślinności. Duże ładne budynki o ciekawej architekturze, z palmami zasadzonymi na dachach (hotel Hilton czy gmach Ministerstwa Łączności), sąsiadują z tonącymi w śmieciach i brudzie „bazarami”. Te bazary to właściwie handlarze wszelkim towarem najgorszej jakości (a praktycznie odpadkami), podawanym wprost z asfaltu ulicy. A żeby było jeszcze bardziej kontrastowo, w tym morzu brudu i najgorszej tandety tkwi kilkanaście stoisk obudowanych ścianami z plecionych mat i kawałków płótna, wystawiających na sprzedaż wspaniałe egzemplarze sztuki ludowej, takie jak hebanowe maski, przedmioty kultowe, cudownie rzeźbione 1,5-metrowe kły słoni i inne wyroby rzucające swym wyglądem na kolana osłupiałego przybysza. Dla pełnego obrazu mieszaniny wrażeń należy dodać, że wszystko to znajduje się pod dużym napisem wykonanym na płótnie o wymiarach 4x1 m, informującym, że znajdujemy się w Państwowym Ośrodku Sztuki Ludowej.
Pełna treść artykułu w kwietniowym wydaniu miesięcznika GEODETA
powrót
|
|
REKLAMA  |
|
|
