Stanisław Białousz, Zbigniew Bochenek, Dariusz Dukaczewski, Michał Grodzicki, Przemysław Sowiński, Ewa Wysocka
Geodeci w Unii Europejskiej (cz. IV)
Na zlecenie Departamentu Geodezji i Kartografii Ministerstwa Infrastruktury pod koniec ubiegłego roku Instytut Geodezji i Kartografii* badał funkcjonowanie geodezji i kartografii w krajach Piętnastki. W efekcie powstało opracowanie pt. „Badania analityczne regulacji prawnych dotyczących wzajemnego uznawania dyplomów i kwalifikacji do wykonywania zawodu geodety i kartografa w krajach Unii Europejskiej oraz w Polsce”, Warszawa, listopad 2002. Na jego podstawie prezentujemy rozwiązania przyjęte w poszczególnych krajach (GEODETA 5/03 – Austria, Belgia; 6/03 – Dania, Finlandia; 7/03 – Francja i Grecja). Tym razem – Holandia i Hiszpania.
|
W Holandii geodezja i kartografia są traktowane jako oddzielne dyscypliny naukowe, powiązane pod względem formalnoprawno-administracyjnym (sytuacja wynika z uwarunkowań historycznych). Jest to jeden z niewielu krajów UE, na terenie którego nie funkcjonują uprawnienia zawodowe w zakresie geodezji, a do wykonywania zawodu wystarczy dyplom:
- inżyniera geodety (ir) – możliwy do uzyskania po 4-letnich studiach na uniwersytetach technicznych w Delft i Utrechcie (z uwagi na fakt, iż przeciętny czas realizacji programu studiów przez studentów trwa ponad 5 lat, obecnie jest rozważany powrót do studiów 5-letnich);
- inżyniera geodety (ing) – po 4-letnich studiach w „szkołach wyższych” (Hogerschool), zwanych również nowymi uniwersytetami technicznymi, z rocznym stażem włączonym w ramy programu;
- inżyniera geoinformatyka (ing) – po 4-letnich studiach w tzw. szkołach wyższych z rocznym stażem włączonym w ramy programu;
- topografa hydrografa (ing) – po 4-letnich studiach w tzw. szkołach wyższych z rocznym stażem w ramach programu;
- technika topografa po 3-letniej szkole zawodowej (z rocznym stażem). Jak wynika z przeprowadzonej kwerendy, w ciągu ostatnich 5 lat kilka z „nowych uniwersytetów” (m.in. w Groningen czy Arnhem) zrezygnowało z prowadzenia zajęć z zakresu geodezji i topografii.
Członkami Holenderskiej Organizacji do spraw Geodezji (NVG – Nederlandse Vereniging voor Geodesie) są geodeci, osoby o zbliżonym zawodzie, studenci Wydziału Geodezji Uniwersytetu w Delft oraz studenci politechnik i szkół technicznych. NVG nie ma charakteru samorządowej izby zawodowej. Może ona natomiast zajmować się badaniem, opiniowaniem i współtworzeniem regulacji prawnych dotyczących warunków pracy i organizacji katastru. Jej głównym celem jest jednak promowanie geodezji i jej zastosowań, opieka nad zawodem i członkami organizacji. Holenderscy geodeci, w zależności od uzyskanego wykształcenia, mogą być zatrudnieni jako:
- pracownicy służb publicznych (w nauce i/lub dydaktyce; urzędnicy krajowej służby katastralnej – ZBO; urzędnicy służby geodezyjnej Ministerstwa Transportu i Prac Publicznych);
- geodeci z prywatną praktyką (wyłącznie w zakresie pomiarów terenowych);
- szefowie biur inżynierskich, budowlanych, rolniczych, stoczniowych i/lub kierownicy oddziałów pomiarowych tych biur;
- pracownicy (geodeci w: „samodzielnej agencji” ZBO; w Służbie Geodezyjnej Ministerstwa Transportu i Prac Publicznych; w biurach inżynierskich, budowlanych, rolniczych, stoczniowych i/lub ich oddziałach pomiarowych; technicy geodezyjni).
Specyficzne dla Holandii jest to, że przeszło 50% geodetów zatrudnionych jest w agencjach państwowych, regionalnych i gminnych. Kataster stanowi wyłączną domenę scentralizowanej krajowej służby katastralnej działającej w ramach samofinansującej się agencji – ZBO (Zelfstandig Bestuurs Orgaan). W sektorze prywatnym działają firmy zajmujące się wyłącznie pracami pomiarowymi. Jak wynika z raportu A. L. Allana (1995), w roku 1990 udział geodetów zatrudnionych w różnych sektorach kształtował się następująco: państwowy – 25%, samorząd lokalny – 14%, edukacja – 11%, firmy prywatne – 27%, inne jednostki – 13%, jednostki zagraniczne – 10%.
Pełna treść artykułu w sierpniowym wydaniu GEODETY
powrót
|
