NSA w sprawie udostępniania danych z EGiB

Naczelny Sąd Administracyjny właśnie opublikował uzasadnienie do orzeczenia – oddalenia skargi kasacyjnej na decyzję śląskiego wojewódzkiego inspektora nadzoru geodezyjnego i kartograficznego w Katowicach w przedmiocie udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków na rzecz firm windykacyjnych (sygn. akt I OSK 189/09).

17 stycznia 2008 r. pełnomocnik AS-L wystąpił do Starostwa Powiatowego w Częstochowie z wnioskiem o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków przez wskazanie numerów działek i numerów ksiąg wieczystych nieruchomości będących własnością lub w użytkowaniu wieczystym ZL. Jako podstawę żądania wskazał art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (DzU z 2005 r. nr 240, poz. 2027 ze zm.). Wskazał też, że informacja jest przeznaczona na użytek toczącego się przed komornikiem sądowym przeciwko ZL postępowania egzekucyjnego wierzytelności AS-L. Starosta częstochowski odmówił wydania zaświadczenia obejmującego powyższe dane, wskazując, iż wnioskodawczyni nie ma interesu prawnego koniecznego do wydania zaświadczenia żądanej treści. Jako podstawę prawną postanowienia podał art. 219 kpa w zw. z art. 24 ust. 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego. Na powyższe postanowienie pełnomocnik AS-L wniósł zażalenie.
Śląski WINGiK utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji. W uzasadnieniu stwierdzono, że podstawową formą udzielania informacji z EGiB w zakresie danych podmiotowych jest wypis stanowiący rodzaj zaświadczenia w rozumieniu art. 217-220 kpa. Udzielenie informacji może dotyczyć przy tym konkretnej działki, budynku lub lokalu. Przedmiot informacji powinien być zatem wskazany we wniosku. Organ prowadzący ewidencję nie ma bowiem obowiązku przeszukiwania prowadzonych baz danych w zakresie, w jakim żąda wnioskodawca. Taki przedmiot nie został zaś wskazany przez odwołującą się. Zdaniem organu odwoławczego nie można zgodzić się też ze stanowiskiem strony, iż brak informacji z rejestru gruntów uniemożliwi jej skuteczną egzekucję wierzytelności, a to w sytuacji, gdy art. 923 kpc precyzyjnie określa źródło informacji o majątku, z którego może być przeprowadzona egzekucja. Organ zauważył również, iż odwołująca się nie wykazała interesu prawnego w rozumieniu art. 24 ust. 3 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, niezbędnego dla uzyskania wypisu z EGiB. Podkreślono, że wnioskodawczyni faktycznie nie żądała wydania zaświadczenia w postaci wypisu z ewidencji gruntów i budynków konkretnej, określonej przepisami treści, lecz dokonania poszukiwania majątku nieruchomego dłużnika, do czego organ prowadzący EGiB nie jest właściwy. Nie ma bowiem do niego zastosowania treść art. 7971 kpc.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższe postanowienie oraz postanowienie je poprzedzające skarżąca zarzuciła, iż wydane zostały one z naruszeniem prawa materialnego. W odpowiedzi organ odwoławczy, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko, wniósł o oddalenie skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w uzasadnieniu wyroku stwierdził, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem brak jest podstaw do przyjęcia, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem prawa skutkującym jego wzruszeniem (wyrok z 16 października 2008 r., sygn. akt II SA/GL 601/08). Od powyższego wyroku AS-L wniosła skargę kasacyjną do NSA.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że WSA w Gliwicach w zaskarżonym wyroku słusznie stwierdził, iż AS-L nie była uprawniona do uzyskania żądanych przez siebie informacji w trybie informacji udzielanej na podstawie art. 24 ust. 2 ww. ustawy. Skarżąca swój wniosek – o udostępnienie danych z EGiB o numerach działek i numerach ksiąg wieczystych nieruchomości będących własnością lub w użytkowaniu wieczystym ZL – złożyła w celu uzyskania informacji potrzebnych na użytek toczącego się przeciwko ZL postępowania egzekucyjnego. Przedmiotem żądania skarżącej – jak słusznie zauważył sąd I instancji – nie było zatem uzyskanie informacji o konkretnych, wskazanych przez nią gruntach, budynkach lub lokalach, lecz poszukiwanie nieznanego skarżącej majątku nieruchomego określonego dłużnika. Jest to w istocie żądanie udzielenia informacji nie tylko o charakterze przedmiotowym, ale także podmiotowym. A temu służy postępowanie o wyjawienie majątku dłużnika uregulowane w art. 913-9201 kpc. Ujawnienie majątku dłużnika należy zatem do sfery postępowania cywilnego, a nie procedury postępowania administracyjnego, w tym trybu wydawania zaświadczeń o stanie posiadania osób trzecich. Trafna jest tym samym ocena wyrażona w zaskarżonym wyroku, według której odmowa uwzględnienia wniosku skarżącej, którego przedmiotem było udzielenie informacji o wskazanym wyżej w istocie podmiotowym charakterze, nie narusza prawa.
Wyrok jest prawomocny.

Pełna treść wyroku z uzasadnieniem

AW