Kalifornijskie mgły na zdjęciach satelitarnych

Kalifornijska Dolina Centralna to terytorium, na którym bardzo często dochodzi do powstawania mgieł. Dzięki zobrazowaniom satelitarnym pozyskanym z satelity Sentinel-3 można zaobserwować rozmiary i przebieg ich tworzenia.

Sentinel-3 OLCI

Sentinel-3 OLCI

Gdy zimowa wilgoć napływa znad Oceanu Spokojnego i tworzy śnieg w górach Sierra Nevada, może również tworzyć białe koce w Dolinie Centralnej. Ta nieprzezroczysta mgła, znana jako Tule (too-lee), rozprzestrzeniła się w tym roku po Kalifornii na czas przesilenia zimowego. Choć z góry wygląda ładnie, gęsta mgła może być niebezpieczna dla ludzi na ziemi.

Przy częstych deszczach i słabych wiatrach zimą wilgotne masy powietrza nadbrzeżnego przemieszczają się przez niziny łączą się z chłodniejszym powietrzem spływającym z gór, tworząc w dolinach San Joaquin i Sacramento idealne warunki do powstawania mgieł. Światło słoneczne w ciągu dnia ogrzewa glebę i powoduje parowanie, podczas gdy nocne chłodzenie może powodować nasycenie powietrza wilgocią. Jeśli wiatry są spokojne, kropelki wody gromadzą się, aż nad ziemią utworzą się chmury mgły.

Mgła Tule zwykle tworzy się po zachodzie słońca i gęstnieje tuż przed świtem. Powoli się rozrzedza, gdy powietrze ogrzewa się w świetle dziennym. Nazwa wywodzi się od jej powstania nad trzcinową roślinnością podmokłą – Los Tules lub tullin.

Dzięki zobrazowaniom satelitarnym pozyskanym z satelity Sentinel-3 można zaobserwować rozmiary i przebieg tworzenia się mgły. Zobrazowania pochodzą z instrumentu OLCI (Ocean and Land Colour Instrument) i prezentują sytuację na dzień 10, 18, 20 i 22 grudnia 2020 r.

Źródło: IGiK