Zmarł prof. Aleksander Skórczyński

5 listopada w wieku 90 lat zmarł prof. dr hab. inż. Aleksander Skórczyński – wieloletni nauczyciel akademicki Politechniki Warszawskiej, specjalista z zakresu teorii wyrównania, analizy dokładności układów geodezyjnych oraz geodezyjnych pomiarów szczegółowych.

fot. Stanisław Nazalewicz

Aleksander Skórczyński urodził się w 1930 r. we Włocławku. W 1956 r. uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera geodety na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej. Jeszcze w czasie studiów (w latach 1953-1954) pracował jako zastępca asystenta w Katedrze Matematyki. Od momentu ukończenia studiów (w 1956 r.) do 1961 r. pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym w Warszawie, a w latach 1961-1962 – w Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego, również w Warszawie.

W 1962 r. został zatrudniony na stanowisku asystenta w Katedrze Rachunku Wyrównawczego na WGiK PW, gdzie pracował do 1988 r., kiedy to objął stanowisko kierownika Zakładu Geodezyjnych Pomiarów Szczegółowych w Instytucie Geodezji Gospodarczej na tym samym Wydziale.

W 1967 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1979 r. doktora habilitowanego, a w 1991 r. – tytuł profesora. Od 1991 r. do 2003 r., czyli do czasu przejścia na emeryturę, pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

W latach 1981-1985 oraz 1990-1996 pełnił funkcję prodziekana ds. studenckich, a w latach 1987-1991 – wicedyrektora ds. nauczania w Instytucie Geodezji Gospodarczej.

Od 2005 r. był profesorem Uczelni Warszawskiej im. Marii Skłodowskiej-Curie.

Jego zainteresowania naukowe i działalność dydaktyczna skupiały się wokół teorii wyrównania, analizy dokładności układów geodezyjnych oraz geodezyjnych pomiarów szczegółowych. W latach 1962-1987 nauczał rachunku wyrównawczego, a od 1983 r. prowadził wykłady z geodezyjnych pomiarów szczegółowych. Wypromował 2 doktorów oraz był opiekunem około 100 prac dyplomowych, zarówno magisterskich jak i inżynierskich.

Był autorem 2 podręczników z zakresu rachunku wyrównawczego („Podstawy obliczeń geodezyjnych” z 1983 r. oraz „Rachunek wyrównawczy” z 1985 r.), 8 skryptów (w tym 5 autorskich) zarówno z zakresu rachunku wyrównawczego, jak i geodezyjnych pomiarów szczegółowych oraz 32 oryginalnych prac opublikowanych m.in. w kwartalniku PAN „Geodezja i Kartografia”.

Był członkiem Sekcji Informatyki Geodezyjnej i Kartograficznej PAN oraz członkiem specjalnej grupy studiów nr 1.21 Międzynarodowej Asocjacji Geodezji.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1982 r.), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993 r.) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999 r.).

„Geodezja wymaga dwóch ważnych rzeczy. Po studiach humanistycznych na ogół absolwent powinien wiedzieć, a po studiach kierunkowych, technicznych absolwent powinien, po pierwsze, wiedzieć, a po drugie, mieć umiejętności” – mówił w wywiadzie przeprowadzonym w 2015 roku, który ukazał się w książce „Poczet Profesorów Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej”.

Pytaliśmy go wówczas, czy obecnie w zakresie geodezji i rachunku wyrównawczego jest jeszcze pole do jakichś działań naukowych. „Nie wierzę, żeby nie było pola do działań naukowych. Wchodzą nowe instrumenty, nowe metody i one na pewno też będą wymagały opracowania. I być może rachunek wyrównawczy, metoda najmniejszych kwadratów wcale nie są takie do wyrzucenia” – odpowiedział.

„Jeżeli nie mam co robić, to jestem chory, a jeżeli jakiś problem już rozwiążę, to on przestaje mnie interesować. Jak sobie teraz pomyślę, że stracę tę pracę, którą mam, to mogę się zanudzić na śmierć. Można powiedzieć, że jestem pracoholikiem. Reasumując: lubiłem liczby, ciekawiły mnie wyniki, rachunków się nie bałem i tak jest przez całe życie” – zakończył wywiad.

JK (życiorys na podstawie materiałów PW)