|2016-11-10| Prawo Nieruchomość przy Noakowskiego 12 Opisany przez sędzię Magdalenę Durzyńską w listopadowym wydaniu miesięcznika GEODETA przypadek z praktyki sądowej mniej dotyczy geodezji, a bardziej gospodarki nieruchomościami. Jest on jednak bardzo aktualny ze względu na batalię o nieru­chomości warszawskie. Autorka zwraca na niego uwagę, gdyż chodzi o istotne kwestie systemowe. fot. JK Do sądu trafiła skarga spółki, która w 2007 r. nabyła roszczenia do jednej z osławionych nieruchomości warszawskich położonej przy ul. Noakowskiego 12, na decyzję ministra. Zaskarżoną decyzją minister utrzymał w mocy decyzję o umorzeniu postępowania (na podstawie art. 105 § 1 w związku z art. 28 kpa) w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 1952 r. odmawiającej przyznania prawa własnoś­ci czasowej do gruntu tej nieruchomości. Jako podstawę umorzenia minister podał bezprzedmiotowość przedmiotową (wskazał na brak przedmiotu orzekania, tj. brak orzeczenia z 1952 r.) i równorzędnie bezprzedmiotowość podmiotową (tu zarzucił, że wnioskodawca nie posiada legitymacji czynnej do kwestionowania w trybie nadzwyczajnym ww. orzeczenia z początku lat pięćdziesiątych XX wieku). Stan faktyczny był następujący: zabudowana piękną kamienicą nieruchomość na podstawie dekretu Bieruta, tj. dekretu z 26 października 1945 r. o włas­ności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, przeszła na własność gminy, następnie na własność Skarbu Państwa, a obecnie po komunalizacji jest własnoś­cią m.st. Warszawy i osób, które nabyły prawa do lokali. W archiwach nie odnaleziono jakichkolwiek dokumentów z lat 1945-70, w tym w szczególności ani wniosków o przyznanie prawa włas­ności czasowej (bo te, jak ustalono, były dwa), ani kwestionowanej decyzji z 1952 r. o odmowie uwzględnienia wniosku dekretowego, stanowiącej podstawę wpisu do księgi wieczystej SP. Pomimo wezwań nie dołączyła ich do akt także sama spółka, choć we wniosku powoływała się na ich treść. Według księgi hipotecznej Skarb Państwa został wpisany jako właściciel w 1963 r., a podstawę wpisu stanowiło owo orzeczenie z 1952 r., co potwierdza fakt jego wydania. Akta księgi nie zawierają jednak tego orzeczenia i nie jest możliwe ustalenie, w jakich okolicznościach i w jakim czasie z dokumentów KW został usunięty ów dokument (według sumariusza złożony pod nr. 22). Odnośnie do podmiotowej podstawy umorzenia postępowania minister wyjaśnił, że wnioskodawca wywodzi swoje prawa do omawianej nieruchomości od Leona K., tj. jej właściciela (z 1946 r.), który nabył ją od przedwojennych właś­cicieli R/O, a następnie w lipcu 1952 r. sprzedał osobom fizycznym 70% przysługujących mu praw, a resztę we wrześ­niu tego samego roku. Umowami notarialnymi z 2004 i 2005 r. następcy prawni ww. osób fizycznych sprzedali swoje prawa m.in. małżonkom B., a ostatecznie w 2007 r. wszystkie prawa sprzedano spółce z siedzibą przy ul. Emilii Plater... Pełna treść artykułu w listopadowym wydaniu miesięcznika GEODETA • Zamów wersję papierową • Zamów wersję cyfrową Redakcja

«« powrót

Udostępnij:

   

więcej wiadomości Prawo

KOMENTARZE Komentarze są wyłącznie opiniami osób je zamieszczających i nie odzwierciedlają stanowiska redakcji Geoforum. Zabrania się zamieszczania linków i adresów stron internetowych, reklam oraz tekstów wulgarnych, oszczerczych, rasistowskich, szerzących nienawiść, zawierających groźby i innych, które mogą być sprzeczne z prawem. W przypadku niezachowania powyższych reguł oraz elementarnych zasad kultury wypowiedzi administrator zastrzega sobie prawo do kasowania całych wpisów. Użytkownik portalu Geoforum.pl ponosi wyłączną odpowiedzialność za zamieszczane przez siebie komentarze, w szczególności jest odpowiedzialny za ewentualne naruszenie praw lub dóbr osób trzecich oraz szkody wynikłe z tego tytułu.