TK o opłacie adiacenckiej od wzrostu wartości nieruchomości

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że niektóre przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami obowiązujące od 15 lutego 2000 r. do 21 września 2004 r. naruszały konstytucyjną zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa.

2 kwietnia 2007 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargi konstytucyjne dotyczące opłaty adiacenckiej od wzrostu wartości nieruchomości, będącej wynikiem jej podziału i orzekł, że art. 98 ust. 4 w związku z art. 145 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w brzmieniu obowiązującym od 15 lutego 2000 r. do 21 września 2004 r. jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 84 Konstytucji przez to, że narusza zasadę ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz jest zgodny z art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 3, art. 88, art. 168 i art. 217 Konstytucji.
Kwestionowane regulacje ustanawiały obowiązek uiszczania opłat adiacenckich i określały maksymalną wysokość tych opłat. Ustawa stwarzała jednak stan niepewności co do samego nałożenia opłaty oraz jej wysokości. Zainteresowani nie wiedzieli, czy rada gminy podejmie stosowną uchwałę, jakie określi stawki i czy zarząd gminy ustali opłatę. Ustawodawca wyznaczał jednocześnie trzyletni okres dla takiego stanu. W tym czasie właściciel nieruchomości oraz użytkownik wieczysty nie mieli pewności, czy opłata adiacencka zostanie ustalona i jaka będzie jej wysokość. Zainteresowani nie byli też w stanie przewidzieć, czy będą uiszczać opłaty według stawek obowiązujących w dniu podziału nieruchomości, czy też według stawek z dnia ustalenia opłaty ani czy stawki raz ustalone nie ulegną zmianie. Istotne znaczenie miała również długość okresu niepewności. Ustawa nie przewidywała szczególnych rozwiązań mających ograniczyć ten okres. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że kwestionowane przepisy naruszały konstytucyjną zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa.
Rozprawie przewodniczył sędzia TK Bohdan Zdziennicki, a sprawozdawcą był sędzia TK Janusz Niemcewicz. Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.

Źródło: Trybunał Konstytucyjny