Za najważniejsze dzieło w jego dorobku uznawany jest „Tractatus de duabus Sarmatiis Asiana et Europeana…” (Traktat o dwóch Sarmacjach) wydany w drukarni Hallera w 1517 roku (tłum. z łaciny na polski w 1535 r.) Jest to naukowy opis geograficzny i etnograficzno-administracyjny Europy Wschodniej, tj. ziem leżących między Wisłą, Donem i Morzem Kaspijskim. Miechowita polemizuje z Ptolemeuszem, kwestionując istnienie gór Hiperborejskich i Ryfejskich. Zaprzecza także, wbrew przyjętym opiniom średniowiecznych i współczesnych mu pisarzy, istnieniu źródeł głównych rzek w pasmach górskich, upatrując ich początki w równinach. Opisywane ziemie Maciej z Miechowa nazwał Sarmacją zgodnie z ówczesną teorią o pochodzeniu Polaków i innych narodów słowiańskich od starożytnego plemienia Sarmatów. Za Ptolemeuszem Miechowita wyróżnia dwie Sarmacje: europejską pomiędzy Wisłą i Donem oraz azjatycką rozciągającą się od Donu po Morze Kaspijskie. Dzieło Miechowity stało się popularne, o czym świadczą jego liczne jak na tamte czasy tłumaczenia.

Ponadto Miechowita wydał „Chronica Polonorum” (Kronikę Polską) oraz książki medyczne. Jego zainteresowania oprócz geografii, historii i medycyny obejmowały astronomię, astrologię i alchemię. Zmarł 8 września 1523 roku.

Oprac. BS, sierpień 2011