|2020-06-30| Geodezja Jak Polacy zakładali osnowę geodezyjną w Kurdystanie W dwóch najnowszych wydaniach „Tygodnika Podhalańskiego” (z 18 i 25 czerwca) opublikowano wspomnienia polskich geodetów i ratowników górskich, którzy w latach 1977-1979 zakładali osnowę geodezyjną w Kurdystanie. Swoje wspomnienia opowiedzieli uczestnicy tej niezwykłej wyprawy: geodeci: Ludomir Konstanty (kierownik zespołu) oraz Andrzej Biernacik, a także Stanisław Łukaszczyk Zbójnik, były naczelnik Grupy Tatrzańskiej GOPR. W latach 70. Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjne – Polservice Warszawa wygrało przetarg na opracowanie sieci triangulacyjnej Iraku. Firma miała jednak problem ze znalezieniem ekipy pomiarowej, która podjęłaby się pomiarów w północnej, górzystej części kraju, zamieszkanej przed ludność kurdyjską, a kontrolowanej przez „biesz merga”, bojowników, którzy po wojnie iracko-kurdyjskiej nie oddali broni i nadal walczyli o niepodległość państwa Kurdów. Jak czytamy w TP, geodecie Ludomirowi Konstantemu (Antkowi), który został kierownikiem zespołu pozostawiono swobodę w doborze ekipy. Miał on już za sobą dwa lata pomiarów trilateracyjnych na obszarze pustynnym Iraku, był również ratownikiem Grupy Krynickiej GOPR. Postanowił do tych prac zatrudnić zespół „górali” – zarówno geodetów z terenów górskich, jak i ratowników z Grupy Krynickiej oraz Tatrzańskiej GOPR. Cały kontrakt w Iraku obejmował założenie około 3 tys. punktów geodezyjnych, a teren, z którym przyszło się zmierzyć grupie „górali”, to obszar nieco mniejszy niż połowa Polski – o długości około 450 km i 200 km szerokości. W tej północnej części Iraku ciągnie się Pasmo Gór Kurdyjskich z najwyższym szczytem Kuch-e Hazar (3728 m n.p.m.). „Najpierw zakładaliśmy pełne punkty stabilizacyjne, gdzie można było dojechać toyotą, a na szczytach, nieraz wyższych niż nasze Rysy, punkty stabilizacji górskiej. Wszystko, co było potrzebne do stabilizacji pełnej, ważyło około tony, natomiast na szczyty trzeba było przetransportować na mułach lub osłach poganianych przez Kurdów z miejscowych wiosek wodę w kanistrach, cement, piasek, dwie głowice żeliwne z podkładami ceramicznymi, a także aparaturę pomiarową. Bywało i tak, że musieliśmy to wynieść sami na plecach, i to w upale sięgającym w cieniu ponad 40 stopni. (...) W razie strzelaniny trzeba było schować się za wystającym kamieniem lub skałą, a kiedy jej nie było, to wkopać się w ziemię, tak by uniknąć przelatujących kul i przeczekać, aż strzelanina ustanie” – wspominają po ponad 40 latach uczestnicy tego kontraktu. Dzięki uprzejmości „Tygodnika Podhalańskiego” publikujemy te materiały w całości: • Mierzyli góry pod ostrzałem (nr 25/2020 z 18 czerwca) • Wspominają przygodę życia (nr 26/2020 z 25 czerwca) AW

«« powrót

Udostępnij:

   

więcej wiadomości Geodezja

REKLAMA

• zaloguj się    • rejestruj konto    • zapomniałeś hasła?

KOMENTARZE Komentarze są wyłącznie opiniami osób je zamieszczających i nie odzwierciedlają stanowiska redakcji Geoforum. Zabrania się zamieszczania linków i adresów stron internetowych, reklam oraz tekstów wulgarnych, oszczerczych, rasistowskich, szerzących nienawiść, zawierających groźby i innych, które mogą być sprzeczne z prawem. W przypadku niezachowania powyższych reguł oraz elementarnych zasad kultury wypowiedzi administrator zastrzega sobie prawo do kasowania całych wpisów. Użytkownik portalu Geoforum.pl ponosi wyłączną odpowiedzialność za zamieszczane przez siebie komentarze, w szczególności jest odpowiedzialny za ewentualne naruszenie praw lub dóbr osób trzecich oraz szkody wynikłe z tego tytułu.