|
Krajowa SDI
Podstawowym celem krajowej infrastruktury danych przestrzennych (NSDI – National Spatial Data Infrastructure) jest ułatwienie dostępu do danych przestrzennych obywatelom danego kraju, jednostkom administracji publicznej, firmom komercyjnym, wyższym uczelniom itd. Zadanie to realizowane jest od strony technicznej poprzez zapewnienie dostępu do usług geoinformacyjnych w sieci internet/intranet, a od strony organizacyjno-prawnej – poprzez opracowanie odpowiednich zapisów prawnych, struktur organizacyjnych, porozumień pomiędzy różnymi organizacjami. Warto zauważyć, że komputery, oprogramowanie i dane można kupić, a głównym ograniczeniem są finanse, oczywiście ogromne w skali kraju. Zadanie związane z ustanowieniem prawa, zawarciem porozumień, utworzeniem właściwych struktur organizacyjnych trzeba zrealizować drogą uzgodnień, kompromisów i negocjacji.
Rozpatrując SDI na poziomie kraju, należy pamiętać, że jednym z głównych powodów jej budowy jest chęć ograniczenia wielokrotnego pozyskiwania tych samych danych geograficznych. Zarówno systemy GIS opracowane dla potrzeb planowania przestrzennego, jak i badań marketingowych potrzebują danych, w stosunku do których można zlokalizować przedstawiane obiekty lub zjawiska. Zadanie to jest realizowane przez:
- budowę baz danych referencyjnych dla poziomu lokalnego, regionalnego i krajowego,
- budowę baz metadanych (serwerów katalogowych) umożliwiających sprawdzenie, jakie dane zostały lub będą pozyskane,
- wprowadzenie unikalnych identyfikatorów dla obiektów geograficznych umożliwiających integrację danych z różnych baz (są to zarówno bazy nazw geograficznych, jak i identyfikatory nieruchomości).
Tworzenie baz danych referencyjnych, które mogłyby być wykorzystywane przez wszystkich zainteresowanych, ma jeszcze dodatkową zaletę – pozwala zachować spójność danych przestrzennych pochodzących z różnych baz.
Innym istotnym aspektem budowy NSDI jest interoperacyjność, która ściśle wiąże się ze standaryzacją. W drugiej połowie lat 90. popularna była koncepcja tworzenia systemów z wykorzystaniem hurtowni danych. Polegała ona na importowaniu, konwersji i harmonizacji danych pochodzących z różnych źródeł do jednej bazy danych, np. Oracle, co przedstawiono na rysunku:
Dzięki stosowaniu standardów WMS i WFS związanych z dystrybucją danych przestrzennych w internecie, możliwe jest rozwiązanie polegające na integrowaniu na poziomie klienta map – niezależnie generowanych przez serwery WMS – z wykorzystaniem np. przeglądarki internetowej (rys. poniżej). Należy zaznaczyć, że w tym rozwiązaniu usługi WMS lub WFS integrują dane pochodzące z różnych źródeł, jednak w żaden sposób nie gwarantują im spójności.
Fizycznie infrastruktura tworzona jest przez sieć internet/intranet i komputery udostępniające szeroki wachlarz usług geoprzestrzennych. Tych usług może być równie dobrze kilkadziesiąt, jak i kilkadziesiąt tysięcy. Z punktu widzenia użytkownika wygodnie jest, aby istniała strona WWW, z której dostępne są, jeśli nie wszystkie, to przynajmniej większość usług w danym kraju. Geoportal jest rodzajem interfejsu użytkownika, który pozwala na wyszukiwanie, przeglądanie, skopiowanie, zamówienie i nabywanie danych przestrzennych. Dobrze opracowany geoportal powinien być punktem startowym każdego użytkownika SDI.
| 
